گفتنی است که در جریان قرار دادن دیگران از وضع زندگی و مشکلات آن به نیت استفاده از یاری افراد مؤمن و دلسوز و یا بهره‌گیری از مشورت‌های آنان، به خودی خود منع شرعی ندارد.[1] از همین‌‌رو است که اموری مانند قرض و امانت در اسلام روا شمرده شده است.
در همین راستا امام علی(ع) می‌فرمایند: «شخص نیازمند اگر مشکلات خود را با مؤمن در میان گذارد و از او درخواست یاری نماید، گویا از خداوند درخواست یاری نموده است...».[2]
با این وجود در روایات توصیه شده است که انسان تا می‌تواند به مجرد بروز یک مشکل ساده، آن‌را با دیگران در میان نگذارد و به راحتی دست نیاز به سوی دیگران دراز نکند؛ چرا که این مسئله در رشد معنوی او تأثیر زیادی دارد:
1. رسول خدا(ص): «اى على! خدا فقر را نزد بنده‌اش به امانت گذاشته، هر کس آن‌را نهان دارد، خدا پاداش او را برابر پاداش روزه‌‏دارى قرار خواهد داد که به عبادت نیز بپاخاسته است..».[3]
2. امام علی(ع): «سه چیز از گنج‌های بهشت است: پنهان کردن صدقه، گرفتاری و بیماری».[4]
3. امام علی(ع): «... شکیبائى بر مصیبت‏ها و پوشاندن غم‌ها از گنج‌هاى نیکى‏ها و خوبی‌ها است».[5]
4. امام صادق(ع): «خدا رحمت کند آن بنده‌‏اى را که ... از اظهار حاجت خوددارى کند؛ زیرا درخواست از دیگران، هم موجب خوارى در دنیا بوده و هم مردم او را بی‌نیاز نخواهند ساخت». [6]
از این‌رو برخی فقها فتوا به استحباب مخفی داشتن بیماری تا سه روز[7] و روا نبودن بیان مشکلات نزد غیر مسلمانان داده‌اند.[8] امام علی(ع) فرمود: «...اگر شخصی مشکلات خود را در نزد شخص کافر بیان نماید، مانند آن است که از خداوند شکایت کرده است».[9]
در عین حال سفارش شده است که اگر فردی با شما درددل کرد و مشکلش را با شما گفت، در رفع این مشکل تلاش کنید:
اسماعیل بن عمّار صیرفى مى‏گوید: به امام صادق(ع) گفتم: آیا مؤمن براى مؤمن رحمت است؟ فرمود: آرى. گفتم: چگونه؟ فرمود: هر مؤمنى که برادرش براى تقاضاى حاجتى نزد او بیاید، این خود رحمتى است که خدا آن‌را به سوى او فرستاده و در دست‌رسش قرار داده است، پس اگر حاجتش را برآورد، رحمت خدا را پذیرفته، و اگر او را از حاجتش محروم کند، با این‌که قدرت برآوردن آن‌را دارد، در حقیقت رحمتى که پروردگار به سوى او فرستاده و در دست‌رس وى قرار داده را نپذیرفته است‏.[10]

---