در تعالیم دین اسلام، نماز ستون دین اعلام شده و ترک عمدی آن علاوه بر آن‌که گناهی کبیره است، فردی که نماز را ترک می‌­کند، هر چند در ظاهر مسلمان است و احکام مسلمانان در مورد او اجرا می‌شود، اما در حقیقت تفاوت چندانی با کافران ندارد. آنچه گفته شد برگرفته از روایات فراوانی است که به دو مورد آن اشاره می‌‌شود:
1. امام باقر(ع) فرمود: نماز ستون دین است و شما آن‌را مانند ستون خیمه‌‌ای در نظر بگیرید که اگر برپا باشد، طناب‌ها و میخ‌های خیمه نیز در جای خود استوار خواهند ماند، اما اگر این ستون کج شده و بشکند، نه میخی و نه طنابی در جای خود باقی نخواهند ماند.[1]
2. عبید بن زراره می‌گوید؛ در مورد گناهان کبیره، نظر امام صادق(ع) را جویا شدم. ایشان فرمود که در نوشته‌­های امیرالمؤمنین(ع) هفت گناه کبیره ثبت شده است: کفر به پروردگار، آدمکشی، آنچه به عاق والدین بیانجامد، رباخواری، تصرف ظالمانه در اموال یتیمان، فرار از جنگ و بازگشتن از هجرت. عبید گوید که پرسیدم: آیا اینها گناهان کبیره‌اند؟ فرمود: بلی! مجدداً پرسیدم: آیا تصرف ظالمانه در یک درهم (مقدار بسیار اندکی) از مال یتیم گناهش بیشتر است یا بی‌­نمازی؟! حضرت فرمود: بی‌­نمازی! گفتم: پس چرا بی­‌نمازی را از گناهان کبیره به شمار نیاوردید؟! امام از من پرسید: اولین گناه کبیره‌­ای را که گفتم کدام بود؟ گفتم: کفر به پروردگار! ایشان فرمود: آن‌که بدون دلیل نماز را ترک کند، کافر است.[2]

---