از خصلت‌های ناپسندی که در برخی از افراد وجود دارد، طمع است. طمع؛ در لغت به معنای تمايل نفس به چيزى از روى آزمندى و آرزوى شديد است. و در اصطلاح علم اخلاق؛ طمع عبارت است از: توقّع و چشم‌داشت در اموال مردم که از شاخه‌هاى دوستى دنيا به شمار آمده و از جمله رذیله‌های اخلاقی است که به نابودی انسان منجر می‌شود. پیامبر اکرم‌(ص) در توصیفی، طمع را فقر حاضر - یعنی فقری که همین الآن موجود است - معرّفی کرده ‌است. البته طمع در قرآن و دیگر منابع اسلامی گاه در معانی مثبتی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد و به عنوان نمونه در اوصاف شب‌زنده داران آمده که آنان از روی خوف و طمع در برابر خدا دست به دعا برمی‌دارند که این طمع، به معنای چشم‌داشت به رحمت خداست.