آنچه در علم الهى و مشيّت ربانى براى هدايت انسان به سوى رستگارى وجود دارد، دين نفس الامرى است. به ديگر سخن؛ دين نفس الأمرى مسير بين مبدأ و منتهاى آدمى است. مبدأ انسان به گفته قرآن معرفت صفر است:

«وَ اللَّهُ أَخْرَجَكُمْ مِنْ بُطُونِ أُمَّهاتِكُمْ لا تَعْلَمُونَ شَيْئا»؛(خداوند شما را از شكم مادرانتان خارج كرد، در حالی‌كه هيچ چيز نمی‌‌دانستيد)،

و منتهاى او بنابر آيه: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون‏»؛ (من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اين‌كه عبادتم كنند)، معرفت بی‌نهايت است؛ زيرا عبادت نتيجه معرفت است و هر كس به اندازه‌اى عبادت می‌كند كه معرفت دارد؛ از اين‌رو، صدرالمتألهين در تفسير اين آيه می‌گويد: «جنّ و آدم را جز براى دانستن نيافريدم». و چون خداوند بی‌نهايت است، امكان معرفت به او نيز تا بی‌نهايت امتداد دارد. دين نفس الامرى نسخه‌ی رستگارى بشر در لوح محفوظ و مسير بين اين آغاز و انجام بوده، و حقيقتى عينى و واقعيتى ثبوتى است.