واژۀ «عرفان»‏ در لغت‏ به معناى شناختن است. و در اصطلاح، به شناخت ويژه‌‏اى اختصاص يافته كه از راه شهود درونى و يافت ‏باطنى به دست می‌آید. به بیان دیگر، عرفان در اصطلاح به معرفت شهودی خداوند که از طریق تهذیب نفس و صفای باطن حاصل می‌گردد، گفته می‌شود. علم «عرفان» علمی است كه موضوع آن شناخت حق و اسمای او است. عرفان را از یک دیدگاه به عرفان نظری و عرفان عملی تقسیم می‌کنند.