«نذر» آن است که انسان متعهد شود برای خدا کاری از کارهای خیر را انجام دهد، یا کاری را که ترکش نیکو است، ترک نماید. نذر بر دو نوع است:

1 . نذر مشروط؛ نذر مشروط یا «نذر شکر» است، مانند این‌که انسان می‌گوید: «اگر مریض من شفا یافت بر عهده‌ی من است برای خدا فلان کار را انجام دهم». یا «نذر زجر» است، مانند این‌که می‌گوید: «اگر مرتکب فلان کار بد شدم بر عهده‌ی من باشد برای خدا فلان کار خیر را انجام دهم».

در این نوع از نذرها، به جا آوردن نذر تنها زمانی واجب خواهد بود که شرط مورد نظر تحقق یابد.

2 . نذر مطلق؛ آن است که انسان بدون هیچ قید و شرطی بگوید نذر می‌کنم برای خدا، - یا برای خدا است - بر عهده‌ی من باشد فلان کار خیر را انجام دهم، یا فلان کار شر را ترک کنم.

ناذر(نذر کننده)، صیغه‌ی نذر، و متعلق نذر(آنچه بدان ملتزم شده و کاری که قرار است انجام دهد)، از ارکان نذر به شمار می‌روند. و شرایط نذر کننده عبارت است از:

بلوغ، عقل، اختیار، قصد و انتفاء حجر در متعلق نذر.