شادی واقعی از دیدگاه یک فرد باایمان زمانی متصور است که او را یک گام به خدایش نزدیک­تر کند. با این وجود، انسان‌ها به دلیل حس فطری تنوع­طلبی خویش می­توانند از لذت­های مجاز دنیوى بهره­مند و از آن شادمان شوند. این شادی­ها می­تواند زمینه­ای برای افزایش نشاط معنوی افراد باایمان نیز ارزیابی شود.

از طرفی، باید دانست که برخی شادی­های سطحی و ظاهری که ناشی از رفتارهای غیرمنطقی و غیراخلاقی است مورد پذیرش اسلام نیست.

به این نکته نیز باید توجه داشت که این اصلی منطقی و پذیرفته شده در تمام نظام­های متمدن است که نباید به بهانۀ شاد بودن هر رفتار غیر مجازی را مرتکب شد، با این تفاوت که شاید محدودۀ رفتارهای مجاز و غیرمجاز دارای برخی تفاوت­ها باشد.

بنابر این، از نظر اسلام، شادی مطلوب، زمانی است که در مسیر سعادت انسان باشد؛ یعنی اگر شادی‌های دنیایی انسان در راستای کمک به شادی آخرت او باشد، بسیار پسندیده و مطلوب است؛ زیرا انسانی که افسردگی مطلق داشته باشد، به دنبال هیچ کاری نمی‌رود، حتی به عبادت هم نمی‌پردازد. اما گاهی بعضی از شادی‌ها در دنیا مورد نهی قرار گرفته است و آن زمانی است که شادی و خوشحالی دنیایی انسان را از توجه به سعادت و آخرتش باز داشته و به صورت یک حالت افراطی تبدیل شود.