«اصحاب الایکه» مردمانی ظالم و ستم‌کار و معاصر شعيب پیامبر(ع) بودند که قرآن کریم در چهار آیه از آنان نام می‌برد.

بسيارى از مفسران و لغت‌شناسان گفته‌‏اند كه «ايكه» به معناى «درختان درهم پيچيده» و يا «بيشه» است. و «أَصْحابُ الْأَيْكَه» مردمی بودند كه در سرزمينى پر آب و درخت در منطقه‌ای ميان حجاز و شام زندگى می‌‏كردند. این منطقه به شهر «مدين» نزدیک بود.

اصحاب ایکه از نظر مادی مردمی ثروت‌مند بوده و زندگی مرفهی داشتند؛ و به همين جهت، کبر و غرور آنان را فرا گرفته بود، و دست به كم‌‏فروشى و فساد در زمين زده بودند. وقتى شعيب نبی(ع) براى هدایت آنان مبعوث شد، آنها را از کفر و ناسپاسی بر حذر داشت و به توحید و راه حق دعوت نمود، اما آنان شعيب را تكذيب كردند و به كفر و گناه خود ادامه داده، و تسليم حق نشدند، و سرانجام بر اثر مجازات دردناكى نابود گشتند.