در روایات سفارش به قرائت قرآن با صدای حزین و غمگین شده است؛ زیرا قرآن کریم، کتاب جدّیت[1] است و شوخى بر نمی‌دارد و یادآور مسئولیت خطیر انسانى و هشدار دهنده عاقبت بد زندگى بر اساس افکار غلط و روحیّات فاسد، می‌باشد و پیوسته حقایق زندگى دنیا و آخرت را به ما گوشزد می‌نمایند، از این‌رو؛ فضاى نزول قرآن با حزن آمیخته است و اساساً هر چه جدّى است و عمیق و گویاى حقیقت، در هاله‌اى از حُزن و اندوه قرار دارد و بر عکس، هر آنچه سطحى است و سرگرم کننده، با سرور و شادمانى همراه می‌باشد؛ با این توجه است که قرآن پیوسته ما را هشدار می‌دهد و به جدیت و حُزن می‌کشاند.[2] وقتى قرآن، طبیب حاذق روح و قلب آدمی می‌باشد، طبیعى است که حال و هواى قرائت کننده در برابر قرآن با ناله و زارى و اضطراب و بی‌قرارى همراه گردد و با دو بال بیم و امید با حال حزین در فضاى قرآن سیر نماید.
پیامبر اکرم(ص) فرمود: «به راستی قرآن همراه با حُزن نازل شده است. بنابر این، هنگامی که قرآن می‌خوانید گریه کنید. و اگر گریه نکردید، حالت گریه بر خود گیرید».[3] و «نیکوترین مردمان در قرائت قرآن کسی است که به هنگام قرائت آن، صدایش را حزن‌انگیز کند».[4]
امام صادق(ع) می‌فرماید: «همانا قرآن همراه با حزن و اندوه فرود آمده است. پس آن‌را همراه با حزن و اندوه بخوانید».[5]
روایت شده؛ «هنگامی که امام کاظم(ع) قرآن می‌خواند، صدایش را حزن‌انگیز می‌کرد و می‌گریست و شنوندگان تلاوت حضرتش نیز می‌گریستند».[6]
خلاصه؛ حزین خواندن قرآن هنگام تلاوت، معنویت قاری را افزایش داده و آزاری نیز به دیگران نخواهد رساند و این موضوع نباید با ایجاد مزاحمتی که در برخی موارد -خواسته یا ناخواسته – در برخی محافل مذهبی ایجاد می‌شود، خلط شود؛ زیرا موضوع دوم، مورد تأیید نیست.

---