حضرت امام خمینی (قدس) و برخی دیگر از مراجع در این باره می گویند: مستحبّ است انسان بعد از بیرون آمدن منى بول کند، و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بیرون آید، که نداند منى است یا رطوبت دیگر، حکم منى را دارد.[1]

آیت الله بهجت می گوید: اما اگر نمی تواند بول کند بنابر احوط باید استبراء کند، در این صورت رطوبتی که از او خارج می شود حکم بول را دارد.[2]

آیت الله زنجانی می گوید: چنانچه فاصله غسل با بیرون آمدن منى کم باشد به طورى که احتمال دهد که رطوبت از بقایاى منى سابق باشد، در این صورت حکم منى را دارد، ولى اگر به جهتى هم چون طول مدت، اطمینان دارد که از منى سابق چیزى نمانده، و احتمال دهد رطوبت مشکوک منی جدید است، حکم منى را ندارد و اگر بول نکرده باشد و پس از غسل بول نماید چنانچه احتمال دهد که همراه بول بقایاى منى خارج شده حکم منى بار مى‏شود، مگر بقایاى منى چنان در بول مستهلک شده باشد که به مجموع رطوبت خارج شده بول بگویند.[3]