آنچه در روایات گزارش شده؛ این است که هنگام عیادت اصبغ بن نباته از امام علی(ع) بعد از ضربت خوردنشان، عمامه‌ای زرد بر سرشان بود؛ اصبغ می‌گوید: «بر امیر مؤمنان وارد شدم، در حالی‌که تکیه داده بود و سرش با دستارى زرد بسته شده بود. خون از وى رفته و چهره‌اش زرد شده بود. نمی‌دانم که چهره‌اش زردتر بود یا دستارش. خود را به روى او افکندم و او را بوسیدم و گریه کردم».[1]
سایر امامان(ع) نیز از این رنگ استفاده می‌کردند؛ چنان‌که روایت شده است:
امام باقر(ع) فرمود: «ما در خانه لباسی که با گیاه (زرد رنگ) عصفر، رنگ شده را به تن می‌کنیم».[2]
امام باقر(ع) به گورستان آمد و بر کودکى از خاندان خود نماز خواند. آن‌حضرت، جبه خز زرد رنگ و عمامه خز زرد و عبایى خز زرد به تن داشت.[3]
اما روایتی درباره این‌که امام علی(ع) و یا دیگر امامان(ع) همیشه دستمال زرد به همراه داشته باشند، نیافتیم.
شاید بتوان به‌طور کلی و با استفاده از روایات مربوط به پوشیدن کفش زرد، گفت: رنگ زرد موجب سرور و شادابى از راه بینایى می‌شود. چنان‌که روایتى، امام باقر(ع) پوشیدن کفش زردرنگ را باعث سرور و شادی دانسته است.[4] همچنین در قصه گاو بنی اسرائیل خدای تعالی در قرآن، رنگ زرد را یکى از عوامل نشاط و سرور می‌داند: «صَفْراءُ فاقِعٌ لَوْنُها تَسُرُّ النَّاظِرِینَ»؛[5] رنگش زرد پررنگی است که بینندگان را شاد و مسرور می‌سازد.
به هر حال؛ می‌توان گفت استفاده از رنگ زرد در پوشش‌های پیشوایان دینی مرسوم بوده و از آثار طبیعى این رنگ، آن است که سبب نشاط بیننده می‌شود.

---