در قرآن کریم تنها در سه مورد، آن هم در سوره‌ی مؤمنون عبارت «سَیَقُولُونَ لِلَّه» آمده است:

1. «سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلا تَذَکَّرُونَ»؛[1] به‌زودى (در پاسخ تو) می‌گویند: «همه از آن خداست!» بگو: «آیا متذکّر نمی‌شوید؟!».

2. «سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ أَفَلا تَتَّقُونَ»؛[2] به‌زودى خواهند گفت: «همه‌ی اینها از آن خداست!» بگو: «آیا تقوا پیشه نمی‌کنید (و از خدا نمی‌ترسید و دست از شرک برنمی‌دارید)؟!».

3. «سَیَقُولُونَ لِلَّهِ قُلْ فَأَنَّى تُسْحَرُونَ »؛[3] به‌زودى خواهند گفت: «همه‌ی اینها از آن خداست» بگو: «با این حال، چگونه می‌گویید سحر شده‌اید (و این سخنان سحر و افسون است)؟!

از آنجا که کفّار و مشرکان بیش از همه از مسئله معاد وحشت داشتند و به همین دلیل با انواع بهانه‌ها می‌خواستند شانه از زیر بار آن خالى کنند، قرآن نیز مشروحاً و به‌طور مؤکّد از معاد سخن می‌گوید. لذا از سه راه، منطق واهى منکران معاد را در هم می‌کوبد: از راه مالکیت خداوند بر پهنه‌ی عالم هستى،[4] سپس ربوبیّت او،[5] و سر انجام حاکمیتش بر مجموعه‌ی جهان،[6] و از تمام این بحث‌ها چنین نتیجه می‌گیرد که او از هر نظر قدرت و توانایى بر مسئله معاد را دارد، و عدالت و حکمتش ایجاب می‌کند که این جهان، عالم آخرت را به دنبال خود داشته باشد. و در هر مورد با جمله «سَیَقُولُونَ لِلَّهِ» از خود مشرکان اعتراف می‌گیرد و سخن آنها را به خودشان باز می‌گرداند.[7]

پس از ذکر سؤال و جواب اول جمله «أَفَلا تَذَکَّرُونَ» (آیا متذکر نمی‌شوید)، و پس از سؤال و جواب دوم «أَفَلا تَتَّقُونَ» (آیا از خدا نمی‌ترسید)، و پس از سؤال و جواب سوم «فَأَنَّى تُسْحَرُونَ» (چگونه می‌گویید سحر شده‌اید) آمده است.

در دو آیه، استفهام به وسیله‌ی همزه بیان شده و در آیه‌ی پایانی به‌صورت «أنّی» استفهامیه و به معنای «کیف» آمده است، و در هرسه آیه، استفهام، از قسم توبیخی می‌باشد.[8]

در حقیقت، اینها توبیخ‌ها و سرزنش‌هایى است که مرحله به مرحله شدیدتر می‌شود و یکى از روش‌هاى معمول در تعلیم و تربیت منطقى است که وقتى بخواهند کسى را با سه دلیل محکوم کنند، نخست او را به‌طور ملایم مورد سرزنش قرار می‌دهند، بعداً شدید و سرانجام شدیدتر.[9]

در نتیجه؛ کلمه‌ها در جایگاه مناسب خود قرار گرفته‌اند، و گویاترین سازه‌هاى ترکیبى و شیواترین ساختمان در ترکیب جمله‌ها ایجاد شده است که موجب تأثیر آفرینى آن در قلب‌ها و ذهن‌ها می‌شود. قرآن کریم، کتابى است سرشار از فصاحت و بلاغت و آراسته به انواع گوناگون محسّنات لفظى و معنوى. خداى بزرگ با دانش بیکران خویش جهت تفهیم هر چه بهتر حقایق و معارف در قالب الفاظ گوناگون، انواع هنرها و آرایه‌های ادبی را به کار گرفته است.