مقصود از کلمه نصب در عبارت «نصب الهی ولی فقیه»؛ یعنی شارع مقدّس ولی فقیه را به عنوان ولی و زمامدار امور جامعه اسلامی برمی گزیند؛ و این، یعنی همان مقام ولایت الاهی[1]، اما على رغم پذیرش نظریه انتصاب اگر بخواهیم قانونى براى جامعه وضع کنیم که اختصاص به زمان و مکان خاصى نداشته باشد، راهى جز پذیرش انتخاب مردم، نخواهیم داشت. البته در اینجا انتخاب به روح «تعیین فقیه واجد شرایط» صورت مى گیرد، نه به روح «تعیین ولىّ از میان فقهاى واجد شرایط» که در نظریه انتخاب مطرح است؛ یعنى مردم فقیهى را که حائز شرایط ولایت است، مى‏یابند و بر مى گزینند؛ نه اینکه از میان حائزان شرایط، با انتخاب خود ولىّ را تعیین کنند.[2]

برای آگاهی بیشتر صفحات 102 – 108 و 111 از کتاب زیر را مطالعه کنید:

ولایت و دیانت، هادوی تهرانی، مهدی، مؤسسه فرهنگى خانه خرد، قم، چاپ پنجم، 1389ش.