بر اساس گزارشی، علاوه بر چهار زن بهشتی،(ساره، آسیه، مریم، کلثوم خواهر موسی)، شماری از حوریان بهشتی نیز به کمک حضرت خدیجه(س) آمدند و زمینه‌ی زایمان وی را مهیا کردند.

امام صادق‌(ع) فرمود:

«حضرت خدیجه(س) هنگام تولد فاطمه‏(س) از زنان قریش کمک خواست؛ اما آنها کسی را نزد حضرت خدیجه فرستاده و گفتند: تو با ما مخالفت کردی و حرف ما را نپذیرفتی و با محمّد ازدواج کردی که مردی فقیر بود و هیچ مال و ثروتی نداشت؛ از این رو ما نمی‌توانیم به تو کمک کنیم! خدیجه(س) از این پیام اندوهگین شد.

در این هنگام چهار زن بلند قامت که به زنان بنی‌هاشم شبیه بودند، بر خدیجه وارد شدند. و خدیجه(س) از دیدن آنان وحشت نمود. یکی از آنان گفت نترس؛ ما خواهران تو و فرستادگان خدا هستیم؛ من ساره‌ام؛ او آسیه دختر مزاحم همراه و رفیق تو در بهشت است؛ او مریم دختر عمران و آن دیگری کلثوم دختر عمران و خواهر حضرت موسی(ع) است. خداوند ما را فرستاد تا کارهای زایمان تو را انجام دهیم.

یکی از آنها روبرو، یکی سمت راست، یکی سمت چپ، و دیگری پشت سر خدیجه نشستند تا ایشان، فاطمه(س) را پاک و پاکیزه به دنیا آورد.

بعد از تولد فاطمه(س)، ده تن از حوریان بهشتی آمدند و در دست هر کدامشان طشت و ظرفی بهشتی پر از آب کوثر بود. یکی از آنها که جلوتر بود ظرف را گرفت و فاطمه را با آن آب شست‌وشو داد و دو پارچه‌ی سفید که از شیر سفیدتر و از مشک و عنبر، خوش‌‌بوتر بود، در دست داشت که با یکی، فاطمه را پیچید و با دیگری، سر او را پوشاند. آن‌گاه از فاطمه خواستند تا سخن بگوید و ایشان نیز شهادتین را به زبان آورد و گفت:

«أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ أَبِی مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللَّهِ سَیدُ الْأَنْبِیاءِ وَ أَنَّ بَعْلِی عَلِی سَیدُ الْأَوْصِیاءِ وَ وُلْدِی سَادَةُ الْأَسْبَاط».

سپس حضرت‌شان(س) به هر یک از آن زنان سلام داد و نام هر یک را به زبان آورد. آنان نیز به‏ فاطمه(س) لبخند زدند. حوریان بهشتی نیز ولادت فاطمه را تبریک گفتند، و اهل آسمان به همدیگر تبریک گفتند. و از آن زمان، نور درخشنده‌‏ای در آسمان پدید آمد که قبل از آن، ملائکه هرگز آن‌را ندیده بودند. آن زنان گفتند: ای خدیجه! این فرزند پاک، مبارک، پاکیزه، با یمن و برکت را بگیر! خداوند به او و نسل او برکت دهد»‏.[1]

گفتنی است؛ این روایت از لحاظ سندی به دلیل حضور «زرعة بن محمد حضرمی» در سلسله سند که شخص واقفی مذهب بود، دچار ضعف است؛[2] اما به دلیل نقل آن در کتاب‌های معتبر و نیز منافات‌نداشتن با عقائد شیعی این‌گونه نیست که نتوان آن‌را پذیرفت؛ زیرا اگر فرشتگانی بر مریم(س) نازل ‌شده و به او بگویند: «یا مَرْیمُ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاک وَ طَهَّرَک وَ اصْطَفاک عَلی‏ نِساءِ الْعالَمینَ»؛[3] ای مریم، خداوند تو را برگزید، پاک ساخت و بر زنان جهان برتری داد، چرا حوریانی بهشتی نتوانند بر خدیجه(س) نازل شده و بشارت پروردگار را به ایشان ابلاغ کنند؟!

[1]. شیخ صدوق، امالی، ص 593- 595، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق؛ طبری آملی، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 77، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق؛ قطب الدین راوندی، سعید بن عبد اللّٰه، الخرائج و الجرائح، ج 2، ص 524 – 525، قم، مؤسسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1409ق؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج 3، ص 340، قم، علامه، چاپ اول، 1379ق.

[2]. حلی، حسن بن علیّ بن داود، الرجال، محقق، مصحح، بحرالعلوم، محمدصادق‏، ص 453، تهران، دانشگاه تهران‏، چاپ اول، 1342ش.

[3]. آل‌عمران، 42.