اصطلاح کودک درون، اصطلاحی جدید است که توسط روان‌شناسان ابداع شده و در مورد آثار مثبت و منفی آن سخن فراوان گفته‌اند. آنچه به طور خلاصه در مورد این اصطلاح می‌توان گفت این است که انسان برای برطرف کردن امراض روحی خود گاه باید کودکانه فکر و زندگی کند و یا هنگام برخورد با کودکان، خود را مانند آنان نموده و با آنها رفتاری مانند آنان داشته باشد.

اگرچه این اصطلاح در منابع اسلامی وجود ندارد؛ اما برخی روایات می‌تواند در مواردی همخوان با آن چیزی باشد که امروزه بدان پرداخته می‌شود:

1. رسول خدا(ص): «کودکان را به دلیل پنج چیز دوست می‌دارم: بسیار مى‌گِریند؛ با خاک بازى می‌کنند؛ بدون کینه دشمنى می‌کنند؛ چیزى براى فردا ذخیره نمی‌کنند؛ و می‌سازند و بعد خراب می‌کنند».[1]
2. رسول خدا(ص): «هر کسی کودکى در کنار او است، باید با وى چون کودکان هم‌‌بازى شود».[2]
3. امام علی(ع): کسی که دارای فرزند است، با رفتار کودکانه نسبت به او رفتار کند.[3]

این روایات به این معنا است که اگر بخواهیم در برابر کودکان موفق باشیم، باید مانند آنان رفتار نماییم،[4] بیندیشیم و زندگی کنیم.

البته این توصیه‌ای کلی نبوده و می‌تواند با توجه به شرایط، متفاوت باشد.

[1]. عیناثی، محمد بن محمد، المواعظ العددیة، ص 340، قم، طلیعة النور، 1384 ش.

[2]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 3، ص 483 – 484، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 6، ص 50، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[4]. مجلسی اول، محمد تقی، روضة المتقین فی شرح من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، موسوی کرمانی، سید حسین، اشتهاردی، علی‌پناه، طباطبائی، سید فضل الله، ج 8، ص 599، قم، ‌مؤسسه فرهنگی اسلامی کوشانپور، چاپ دوم، 1406ق.