یکی از افرادی که نامش در میان شهدای کربلا و یاران امام حسین(ع) جاودانه ماند، فردی به نام رافع  بود. او مولی (غلام یا هم‌پیمان) اهل شنده (شنوءة) بود )که تیره‌ای از قبیله‌ی ازد به شمار می‌آمد(.[1]

در منابع کهن تنها نام این شهید در میان عاشورائیان درج شده است و با بررسی مختصری که داشتیم بیش از آنچه گفته شد در مورد این شهید به اطلاعات دیگری دست نیافتیم، اما برخی منابع متأخر، نام کامل ایشان را رافع بن عبدالله ذکر کرده‌‌اند که به همراه مولای خود مسلم بن کثیر ازدی به امام حسین(ع) پیوست.[2] گزارش دیگری می‌گوید وی در روز عاشورا در حملات اولیه‌ی دشمن و یا بعد از خواندن نماز ظهر به دست کثیر بن شهاب تمیمى و مخفر بن اوس ضبی به شهادت رسید.[3]

گزارش‌های اخیر چندان مورد اعتماد نیست، مگر آن‌که مستندی در منابع کهن داشته باشد.

[1]. رسان، فضیل بن زبیر، تسمیة من قتل مع الحسین ع‏، ص 156، قم، آل البیت ع‏، چاپ دوم‏، 1406ق؛ محلی، حمید بن احمد، الحدائق الوردیة فی مناقب الأئمة الزیدیة، مصحح، محطوری، مرتضی بن زید، ج 1، ص 212، صنعا، مکتبة بدر، چاپ اول، 1423ق.

[2]. سماوی، شیخ محمد بن طاهر، ابصار العین فی أنصار الحسین(ع)‏، ص 185، قم، دانشگاه شهید محلاتی‏، چاپ اول، 1419ق؛ مامقانی، عبدالله‏، تنقیح المقال فی علم الرجال‏، محقق، مامقانی، محی‏الدین و مامقانی، محمدرضا، ج 27، ص 32، قم، موسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث‏، چاپ اول، 1431ق.

[3]. الحسینی الحائری الشیرازی‏، سید عبدالمجید ذخیرة الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین ع و اصحابه‏، ص 478، قم، زمزم هدایت‏، بی‌تا.