بعد از رحلت پیامبر اسلام(ص)، آسیب‌های جسمی و روحی فراوانی به حضرت فاطمه(س) وارد شد که در نهایت به شهادت حضرتشان انجامید. در منابع شیعی روایات و گزارش‌های گوناگونی حاکی از آن است که حضرتشان میان در و دیوار قرار گرفته، پهلویشان با فشار در شکسته شد و شدّت این آسیب‌ها به حدّی بود که فرزندی که به او باردار بود نیز سقط شد و سرانجام نیز خودش به شهادت رسید.^[1]

در ارتباط با موضوع فرورفتن میخ در بدن مطهر حضرت فاطمه(س)، با جست‌وجویی که انجام شد، اولین فردی که به این حادثه اشاره کرده است، مقاتل بن عطیه[2] از نویسندگان قرن پنجم در کتاب مؤتمر علماء البغداد فی الخلافة و الامامة بود:[3] پس از آن‌که ابوبکر به زور تهدید و شمشیر از مردم برای خود بیعت گرفت، عمر بن خطاب و قنفذ و گروهی را به در خانه حضرت علی(ع) و فاطمه(س) فرستادند. عمر بر در خانه فاطمه(س) هیزم گرد آورده و خانه را به آتش کشیدند. هنگامی که فاطمه(س) پشت در منزل آمد تا آنان را دور کند. عمر، در را فشار داد و فاطمه(س) که پشت در بود در اثر این فشار کودکی را که در رحم داشت سقط کرد و میخ‏ به سینه‌‏اش فرو رفت و به دنبال آن تا هنگام رحلت، بیمار و ناتوان به بستر افتاد.[4]

[1]. ر. ک: «زمان غصب فدک و آتش زدن خانۀ حضرت زهرا»، 7591؛ نارضایتی حضرت زهرا از بعضی صحابه»، 8139؛ تاریخ دقیق شهادت حضرت زهرا (ع)»، 8086؛ عکس العمل امام علی (ع)در حادثۀ هجوم به منزل آن حضرت فاطمه زهرا»، 578؛ اسامی هجوم‌آورندگان به خانه حضرت فاطمه(س)»، 69908؛ عدم رضایت حضرت زهرا (س) از عمر و ابو بکر»، 8240؛

[2]. ابوهیجاء، مقاتل بن عطیة بن مقاتل بکری حجازی، ملقب به شبل الدوله در سال 505 از دنیا رفت؛ ر. ک: ابن خلکان، احمد بن محمد، وفیات الأعیان و أنباء أبناء الزمان‏، محقق، عباس، احسان‏، ج 5، ص 257- 258، بیروت، دار الفکر، چاپ اول، بی‌تا.

[3].کتاب مؤتمر علماء البغداد فی الخلافه و الامامه کتابی است که از مناظره گروهی از عالمان شیعی و سنی نزد ملک‌شاه(از پادشاهان سلجوقی) در سال 485ق گزارش می‌دهد. بنابر گزارش نویسنده، روزی یکی از عالمان اهل‌سنت، نزد ملک‌شاه به بدگویی و مسخره نمودن حسین بن علی علوی (از عالمان شیعه امامیه) پرداخت و شیعیان را گمراه و کافر خواند. به دنبال آن ملک‌شاه سلجوقی وزیرش خواجه نظام الملک را فراخواند و به او دستور داد تا جهت روشن شدن حقیقت مناظره‌‌ای تشکیل دهد و شیعیان هدایت گردند. خواجه نظام‌الملک نیز جلسه‌ای تشکیل داد و هیئتی از عالمان شیعه و سنی را در مدرسه نظامیه بغداد گرد هم آورد. او مقرّر نمود که در مناظره مباحث مستند ارائه گردد، از شایعات صرف‌نظر شود و هر آنچه گفته می‌شود، ثبت گردد. در آن جلسه مقاتل بن عطیه آنچه گفته می‌شد را می‌نوشت و بعد از مدتی، به تلخیص و نشر آن در قالب این کتاب اقدام کرد. ر. ک: مقاتل بن عطیه، مؤتمر علماء البغداد فی الخلافة و الامامة، مقدّمه، مرعشی نجفی، سید شهاب الدین، ج 1، ص 6 - 9، بی‌جا، بی‌تا.

[4]. همان، ج 1، ص 50.