پرسش شما از دو بخش تشکیل شده و ما به همان ترتیب به پاسخ آن می پردازیم.

1. در مورد مشاوره با روان پزشک یا کارشناس مذهبی باید گفت اینها، در عین حال که به هم مربوط هستند، اما دو رشته مستقل و جدای از هم می باشند.

همان طور که در امور تخصّصی و فنّی مادی در مورد هر کاری به متخصص فن خاص خودش باید مراجعه نمود؛ مثلاً اگر کسی چشمش ناراحتی داشته باشد به چشم پزشک و اگر پایش درد کند به ارتوپد یا ماشینش خراب شود به میکانیک مراجعه می کند، همین طور اگر کسی در امور معنوی و روحی مشکلی داشته باشد باید به متخصص فن مراجعه نمود.

از این رو باید توجه داشت که مورد مشورت چیست؟ اگر مسئله، روانی محض بوده و ربطی به دین نداشته باشد باید به روان شناس مراجعه نمود، امّا اگر مسئله، مذهبی و یا از اموری باشد که مذهب در مورد آن نظر دارد باید به کارشناس مذهبی مراجعه نمود.

البته با توجه به این که دین (قرآن و سنت) معمولاً پیرامون تمام مسائل اجتماعی و فردی نظر دارد؛ از این رو نباید از مشاوره با کارشناس مذهبی غافل شویم، اما باید توجه داشت، کسی به عنوان کارشناس طرف مشورت انتخاب شود که علاوه بر مطالعات وسیع دینی و اشراف نسبتاً جامع بر احادیث و نظرات معصومین (ع)، و دانش روان شناسی، قدرت تحلیل و استنباط و نتیجه گیری نیز داشته باشد.

2. اما در رابطه با پرسش دوم شما، احادیث فراوانی در منابع روایی ما وجود دارد که کارهایی از قبیل طالع‏بینی، رمالی، فالگیری و تأیید آنها را مورد نهی و مذمّت قرار داده است که ما برای نمونه به چند نمونه اشاره می کنیم.

1. یکی از راویان احادیث به نام هیثم بن واقد مى‏گوید: به امام صادق (ع) عرض کردم که در منطقه جزیره، مردى در بین ما هست که گاهى از مال به سرقت رفته یا چیزى مانند آن به کسانى که از وى پرسش مى‏کنند خبر مى‏دهد، آیا مجازیم به او مراجعه کنیم و از این قبیل مسائل سؤال نمائیم؟ حضرت در جواب فرمود: رسول گرامى (ص) گفته است هر کس به منظور آگاهى از امور غیبی و نامحسوس نزد ساحر یا کاهن یا دروغگو برود و گفته وى را تصدیق نماید در حقیقت به آن چه خداوند از کتب آسمانى نازل فرموده کافر شده است.[1]

2. على (ع) سربازان خود را براى جنگ با خوارج آماده نمود، موقعى که خواست حرکت کند شخصى نزدیک حضرت آمد عرض کرد اگر در این وقت به جبهه جنگ بروى می ترسم که به هدفت نرسى و شکست خورده برگردی و من این خبر آینده را از راه محاسبه نجومى و دقّت در اوضاع کواکب به دست آورده‏ام.

على (ع) به او فرمود: گمان دارى که تو دیگران را به ساعتى راهنمایی مى‏کنى که هر کس در آن ساعت حرکت کند ناملایمات و بدی ها دامنگیرش نمى‏شود و از ساعتى مى‏ترسانى که هر کس در آن ساعت حرکت نماید در زیان و ضرر محصور مى‏گردد. کسى که تو را در این سخن تأیید کند قرآن را تکذیب نموده و در راه جلب ملائم و دفع ناملایم از مددخواهى و طلب یارى از بارى تعالى بى‏نیاز شده است و از گفته‏ات برمى‏آید که توقّع داری کسی که به حرف تو گوش کرده، به جای خدا تو را حمد و ثنا گوید؛ زیرا به گمانت این تو هستى که او را به ساعتى هدایت نموده‏اى که بر اثر آن به سود و بهره رسیده و از زیان و ضرر مصون مانده است.

سپس آن حضرت (ع) روى خود را متوجه مردم نمود و فرمود: ستاره‏شناسى را براى تشخیص راه هاى صحرائى و دریائى فراگیرید و بپرهیزید از این که آن را وسیله غیب‏گوئى و راه شناخت پیروزى و شکست قرار دهید که این کار، شما را به کهانت مى‏کشاند و منجمى که هدفش در ستاره‏شناسى‏، غیب‏گوئى باشد همانند کاهن است و کاهن مثل ساحر است و ساحر مانند کافر است و کافر جهنّمى است. آنگاه رو کرد به سربازان و فرمود: به نام خدا حرکت[2].

خلاصه علم به غیب هاى این عالم و همچنین مغیبات سایر عوالم هستى. مختصّ ذات اقدس الاهى است. این که در پاره‏اى از موارد، پیامبران خدا (ع) و اولیاء او در بیدارى، سخن از غیب گفته‏اند به اذن خداوند بوده؛ یعنى خدا در مواقعى که اراده فرماید افراد شایسته را به واقعیت هاى ناشناخته آشنا مى‏کند و از امور غیبی نسبى آگاهشان مى‏سازد و گاهى الهام خداوند در عالم خواب به وسیله رؤیاهاى صادقه افاضه مى‏شود و بر اثر آن گوشه‏اى از پرده غیب کنار مى‏رود و حقیقت نهفته‏اى براى صاحب رؤیا آشکار مى‏گردد، ولى راه هایی را که فریب کاران براى اغفال مردم برگزیده‏اند از قبیل کهانت، طالع بینی، سحر و جادو، ستاره‏شناسى و مانند اینها نه تنها کلید علم غیب نیستند، بلکه مایه گمراهى و فسادند و اسلام آنها را ممنوع اعلام نموده است.[3]