در بخشی از گفت‌وگوی امام صادق‌(ع) با ابن ابی الاوجاع - که به خدا باور نداشت - چنین آمده است:

«...ابن ابی الاوجاع گفت: این همه فسادهای موجود در جهان؛ مانند درندگان زیان‌بخش، جنبندگان وحشت‏انگیز، موجودات نفرت‏انگیز، کرم‌ها، پشه‌‏ها، مارها و عقرب‌‏ها از چیست؟ با این‌که شما عقیده دارید که هر چه را خدا آفرید علت و جهتى دارد و کار بیهوده نمی‌کند؟!

امام صادق(ع) فرمود: مگر تو خودت معتقد نیستی که عقرب‌‏ها براى بیماری‌هایی مانند درد و سنگ مثانه و براى کسى که در رختخواب ادرار می‌کند مفید هستند؛ و بهترین پادزهر از گوشت افعى به دست می‌آید، اگر گوشت آنها را جذامى بخورد برایش مفید است. و عقیده دارى کرم‌هاى قرمز زیر زمین براى بیماری دیگری مفید است؟![1]

آنچه در مورد این روایت می‌توان گفت این است که:

اولا: سلسله سند آن متصل نبوده و از روایات صحیح به شمار نمی‌آید.

ثانیا: با این وجود؛ اما محتوای آن قابل پذیرش است؛‌ زیرا فوایدی را که امام صادق(ع) برای عقرب، مار و کرم در درمان برخی بیماری‌ها برشمرد، طبق باور مخاطب(ابن ابی الاوجاع) است. به عبارت دیگر، این حدیث در بیان آن است که حتی خودت نیز در مواردی که برشمردی، به فایده‌هایی معتقدی، نه این‌که آنها فساد محض باشند!
اما این‌که همین فوائد مورد تأیید امام(ع) باشد، چنین موضوعی را نمی‌توان از متن حدیث برداشت کرد؛ زیرا شاید حضرتشان معتقد به فوائد دیگری برای این حیوانات بود که نیازی به مطرح‌کردن آنها نمی‌دید؛ چون شاید طرف مقابل، آنها را نمی‌پذیرفت؛ از این‌رو امام(ع) به مواردی اشاره فرمود که در دیدگاه طرف مقابل (حتی به نادرست) فایده‌اش ثابت بود و این در یک گفت‌وگو، اثر بیشتری دارد.

ثالثا: اگر این نوع از درمان، با دانش پزشکی روز ثابت شود، استفاده درمانی از آن اشکالی ندارد؛ اما در حالت عادی استفاده خوراکی از گوشت عقرب و مار حرام است.[2]

[1]. طبرسى، احمد بن على، الاحتجاج، ج ‏2، ص 342، مشهد، نشر مرتضى، چاپ اول، 1403ق.

[2]. ر. ک: نمایه 2199 (حیوانات حرام‌گوشت).