در پاسخ به این پرسش باید به تفاوت انواع علت‌ها دقت کرد که از یک نگاه به «علت تام»، «علت ناقص» و «علت مُعِدّ» تقسیم مى‏شود:

1. علت تام: علتی است که وجود او موجب وجود معلول خواهد شد، و عدم او عدم معلول را در پی خواهد داشت؛ یعنی این علت، دارای همه‌ی چیزهایی می‌باشد که وجود معلول وابسته به وجود آنها است، به گونه‌ای که دیگر براى وجود معلول هیچ چیز دیگرى لازم نباشد و در چنین صورتی است که معلول حتماً موجود می‌شود.
2. علت ناقص: علتی است که نبود او موجب نبود معلول می‌شود، ولی این‌گونه نیست که وجود او نیز لزوما موجب وجود معلول ‌شود؛ یعنی این علت تنها دارای برخى از مقدمات وجود معلول است، نه همه آنها؛ از این‌رو علت ناقص اگر نباشد، معلول نیست، ولی اگر باشد ممکن است معلول باشد و ممکن است نباشد، و لزومی ندارد که حتماً باشد.[1]
3. علت معدّ: علت معد(زمینه‌ساز و اعدادگر) وسایلى هستند که ماده را براى افاضه علت فاعلى، آماده و نزدیک می‌کنند. مثلا از نظر فلسفی شخص بَنّا، علت مُعدّ است؛ زیرا کارش نزدیک‌کردن آجرها و ملاط به هم است؛ اما پدید آمدن و ماندگاری شکل و صورت ساختمان در اثر اجتماع و کنار هم قرار گرفتن آجرها و ملاط‌ها است. همچنین پدر و مادر معدّ هستند که موجب انتقال نطفه به رحم می‌شوند، و کار رحم نیز آماده کردن شرایط تحقق بدن و روح طفل است، تا خداوند متعال به واسطه‌ی علل مادی، صورت و روح انسانى را ایجاد کند.[2]

و در یک کلام، علل معده عبارت است از: مجموع امورى که معلول را آماده صدور از علت مؤثر می‌نماید؛ ازاین‌‏رو به مجموع «شرط» و «عدم مانع»، علت معد گفته می‌شود.

[1]. ر. ک: علامه طباطبائی، سید محمد حسین، بدایة الحکمة، ص 85، قم، مؤسسه نشر اسلامی، بی‌تا.

[2]. ر. ک: صدر المتألهین، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، ج 2، ص 213، بیروت، دار احیاء التراث، چاپ سوم، 1981م.