انقلاب حقیقت یا ماهیت، عبارت است از: این‌که ماهیت چیزی، از آن نظر که ماهیت آن شىء است، بر حسب معنا و مفهوم به ماهیت شىء دیگر منقلب شود. این‌گونه انقلاب از نظر عقل محال است؛ زیرا ماهیت، از آن جهت که خود ماهیت است، جز همان ماهیت چیز دیگرى نیست و چون چنین است، هیچ‌گونه مفهومى جز مفهوم خود آن ماهیت، بر آن ماهیت صدق نمی‌کند. پس ماهیت در مقام ذات فقط همان ماهیت است و بس، و غیر از خود چیز دیگرى نمى‌تواند باشد.[1]

[1]. ر. ک: صدر المتألهین، الحکمة المتعالیة فی الاسفار العقلیة الاربعة، ج 8، ص 38، بیروت، دار احیاء التراث، چاپ سوم، 1981م؛ ابراهیمی دینانی، غلامحسین، قواعد کلی در فلسفه اسلامی، ج 1، ص 38، تهران، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی، چاپ دوم، 1365ش.