سوره‌ی انفطار، هشتاد و دومین سوره قرآن بوده، 19 آیه داشته و در مکه نازل شده است.[1]

فضیلت سوره انفطار

در فضیلت این سوره، روایاتی وارد شده است؛ مانند آن‌که پیامبر(ص) فرمود:

«کسی که این سوره را قرائت کند خداوند به عدد هر قبری یک حسنه و به عدد هر قطره‌‏ای صد حسنه به او عطا می‌کند، و روز قیامت خداوند کار او را اصلاح می‌کند».[2]

در روایتی مرسل از امام صادق‌(ع) نیز نقل شده است:

«من قرأها عند نزول الغیث، غفر الله له بکل قطرة تقطر، و قراءتها علی العین یقوی نظرها، و یزول الرمد و الغشاوة بقدرة الله تعالی»؛[3] کسی که سوره‌ی مبارکه انفطار را هنگام بارش باران تلاوت کند، خداوند به تعداد هر قطره بارانی که می‌بارد، وی را مورد بخشش قرار می‌دهد و اگر این آیه را بر روی چشم بخوانند، بینایی‌اش افزون می‌شود و با قدرت خداوند، بیماری‌ چشم‌درد و تاری دید از بین خواهد رفت.

اگرچه سند روایات یاد شده را نمی‌توان در ردیف اسناد صحیح طبقه‌بندی نمود؛ اما با توجه به این‌که تلاوت هر سوره قرآن به خودی خود ارزشمند است، می‌توان به امید آنچه در روایات آمده نیز آن‌را انجام داد.

تعالیم و محتوای سوره انفطار

این سوره مانند بسیاری از سوره‌‏های دیگر جزء آخر قرآن، در باره قیامت بحث می‌کند، و در مجموع در آیات نوزده‌گانه آن به پنج موضوع در این رابطه اشاره شده است:

1. اشراط الساعة: یعنی حوادث عظیمی که در پایان جهان و در آستانه قیامت رخ می‌‏دهد.[4]
2. توجه انسان به نعمت‌های خداوند که سراسر وجود او را فرا گرفته، و شکستن غرور او، تا خود را برای معاد آماده سازد.
3. اشاره به فرشتگانی که مأمور ثبت اعمال انسان‌ها هستند.
4. سرنوشت نیکان و بدان در قیامت.
5. بیان گوشه‌‏ای از سختی‌های آن‌روز.[5]

[1]. شیخ طوسی، محمد بن حسن، التبیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، تهرانی، آقابزرگ، محقق، قصیر عاملی، احمد، ج 10، ص 289، بیروت، دار احیاء التراث العربی، بی‌تا.

[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 10، ص 679، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش. 

[3]. بحرانی، سید هاشم، البرهان فی تفسیر القرآن، ج ‏5، ص 600، تهران، بنیاد بعثت، چاپ اول، 1416ق.

[4]. ر. ک: «علائم روز قیامت از نگاه پیامبر(ص)»، 103796.

[5]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 26، ص 206، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.