فراگیری هر علمی نیازمند مقدماتی است؛ علم عرفان نیز از این قاعده مستثنا نیست. در مورد مقدمات علم عرفان باید گفت؛ ابتدا باید به فراگیری علومی؛ نظیر ادبیات عرب (به دلیل عربی بودن منابع دست اول عرفان اسلامی)، منطق و فلسفه پرداخته و آشنایی کلی و اجمالی با عقاید و مبانی دینی و اخلاق و احکام اسلامی نیز داشت تا در مواردی که داده‌های عرفانی به ظاهر، مخالف با معارف دینی بود، بتوان به جمع‌بندی صحیحی میان آنها دست یافت. در هر صورت، مطالعه و فراگیری عرفان بدون داشتن استادی متبحر به نتیجه مطلوب نمی‌انجامد و به لطف الهی، مراکز و حوزه‌های علمیه شیعه از عصر ائمه(ع) تاکنون، کانون تحقیق و پژوهش در علوم گوناگون بوده و هست. برای دستیابی کامل به عرفان نظری بهترین راه، ورود به حوزه‌های علمیه بویژه حوزه علمیه قم است. 

گفتنی است؛ کتاب‌های متداول برای دروس عرفان در حوزه‌های علمیه به ترتیب عبارت‌اند از: تمهید القواعد ابن ترکه، سپس شرح فصوص قیصری و بعد از آن مصباح الانس ابن فناری و... .[1]

[1]. ر. ک: مطالعه سیر و سلوک عرفانی 9043