ذکر شریف «لا اله الا الله الملک الحق المبین»، ذکری مأثور بوده و در منابع معتبر روایی نیز نقل شده است:

«أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنِی سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِی یُوسُفَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عَمِیرَةَ عَنْ مَالِکِ بْنِ أَعْیَنَ‏ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ‏ مَنْ قَالَ مِائَةَ مَرَّةٍ لَا إِلَهَ إِلَّا الَّلهُ الْمَلِکُ الْحَقُّ الْمُبِینُ أَعَاذَهُ اللَّهُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ مِنَ الْفَقْرِ وَ أَنِسَ وَحْشَةَ قَبْرِهِ وَ اسْتَجْلَبَ الْغِنَى وَ اسْتَقْرَعَ بَابَ الْجَنَّة».

شیخ صدوق با ذکر سندهای خود از امام صادق(ع) نقل می‌کند که فرمود:

کسى که صد بار ذکر «لا اله الّا اللَّه الملک الحقّ المبین» بگوید، خداى عزیز جبار او را از تنگدستی نجات داده، وحشت قبرش را از بین می‌‏برد، به وسیله آن می‌توان بی‌نیازى را به دست آورد و در بهشت را کوبید.[1]

[1]. شیخ صدوق، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ص 7، قم، دار الشریف الرضی للنشر، چاپ دوم، 1406ق.