اعلام این عیب به خودی خود واجب نیست مگر اینکه از آن سؤال شود. در عین حال با توجه به اهمیت این موضوع برای غالب افراد، چه بسا عدم ابراز این عیب به معنای سالم جلوه دادن خود ارزیابی شود، که این امر ممکن است در زندگی آینده ایجاد تنش کند. پس سزاوار است قدم اول زندگی را با صداقت کامل آغاز نمایید و در این امر به خدا توکل کنید.

به عبارتی از لحاظ حکم اولیه شرعی اگر پرسشی از سوی طرف مقابل طرح نشود، گفتن عیب لازم نیست، اما سلامتی از اینگونه عیبها که به سادگی قابل تشخیص از سوی پزشکان است، شاید در عرف امروز به عنوان شرطی ضمنی و پیش فرض مسلمی در عقد نکاح به شمار آید که در این صورت، طرف مقابل بعد از اطلاع از عیب، امکان فسخ ازدواج را خواهد داشت.

در هر حال، منظور از اعلام، همین مقدار است که حداقل خود داماد (با واسطه یا بدون آن) در جریان این موضوع قرار گیرد و آن را هم برای آخر کار و بعد از همه گفتگوها نگذارید.    

ضمائم:

پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است: [1]

حضرت آیت الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی):

در فرض مرقوم اگر مورد سؤال در عقد واقع شد، گفتن آن لازم است و گرنه لازم نیست.

حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

جایز نیست خود را در حین عقد یا قبل از آن به عنوان دختر بی عیب معرفی کنید.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):

گفتن این عیب ضرورتی ندارد مگر اینکه از شما سؤال کنند که عیبی دارید یا نه که باید صادقانه جواب دهید.

حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):

گفتن واجب نیست.