دار الموادعه به سرزمین یا کشورى گفته مى‌شود که مردم آن، با دولت اسلامی(دار الاسلام) قرارداد متارکه موقت جنگ برقرار کرده باشند و طرفین به آن متعهد بوده باشند. بنابر این، در اصطلاح فقهى موادعه نوعى قرارداد امان موقت است که بر اساس متارکه جنگ بین مسلمانان و غیر مسلمانان منعقد می‌شود. البته، گاه موادعه مترادف با معاهده و مهادنه ذکر می‌شود.

در فقه شیعه موادعه به معناى قرارداد جداگانه مطرح نشده، بلکه به عنوان عبارت دیگرى از قرارداد مهادنه آمده است.

از آن‌جا که مفهوم مهادنه اعم از مفهوم موادعه است، و مهادنه در مورد پایان بخشیدن به جنگ موجود و نیز جلوگیرى از جنگ محتمل اطلاق می‌شود، می‌توان گفت که موادعه به لحاظ این‌که بیشتر در مورد اوّل به کار می‌رود، مفهومى خاص دارد، ولى با وجود این، از نظر حکم و شرایط و مسائلى که در بحث دار المهادنه بحث می‌شود، تفاوتى بین این دو عنوان به نظر نمی‌رسد.[1]

گفتنی است که خودداری پیامبر اسلام(ص) و اهل مکه از جنگ در ماه‌های حرام، وضعیت کشور مقابل را از حالت دار الحربی به دار الموادعه تغییر می‌داد.[2]

[1]. عمید زنجانى، عباس على، فقه سیاسى، ج ‌3، ص 312، تهران، امیر کبیر، چاپ چهارم، 1421ق.

[2]. جصاص، احمد بن ابیه، احکام القرآن، ج 4، ص 254- 257، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1405ق؛ احمدی میانجی، علی، مکاتیب الرسول، ج 2، ص 471، قم، دار الحدیث، چاپ اول، 1419ق.