این مسئله باید از دو منظر اخلاقی و فقهی مورد بررسی قرار گیرد:

1. از نظر اخلاقی، اسلام به حیاء و عفت در زندگی به ویژه در زندگی خانوادگی و زناشویی بسیار اهمیت داده است؛ از این‌رو قوانین و دستورات بسیار ظریف و دقیقی را وضع نموده است که از جملۀ آن انجام مسائل خاص زناشویی در خلوت و دور از حضور هر فرد سومی است،[1] حتی اگر این فرد سوم همسر شرعی مرد(مردی که دارای دو همسر است) باشد؛ زیرا اگر چنین عملی در حضور همسر دیگر باشد می‌تواند آثار سوء عاطفی و اخلاقی به دنبال داشته باشد. در روایات دیگری حتی از مجامعت در حضور کودک غیر ممیز(کودک شیرخوار) که بیدار باشد نهی شده است و فرموده‌اند این کار باعث فساد اخلاقی کودک خواهد شد.[2]

در روایات زیادی از مجامعت مرد با همسر خود در حضور همسر دیگرش نهی شده است. از جمله پیامبر(ص) از جماع همزمان با دو زن در یک اتاق نهی فرموده است.[3]

امام باقر(ع) نیز فرمود: مردی که دو همسر دارد در یک زمان و در اتاق واحد با هر دو آمیزش نکند.[4]

2. البته باید توجه داشت که از نظر فقهی این نهی در لسان روایات، نهی تنزیهی است نه تحریمی؛ یعنی این روایات حمل بر کراهت می‌شوند؛ از این‌رو فقها فرموده‌اند: نزدیکی هم‌زمان با دو زن در یک اتاق، اگرچه حرمت ندارد؛ اما مکروه است.[5]

گفتنی است که دیدن عورت زن بر زنان دیگر حرام است.[6]

[1]. ر. ک: «شرایط زمانی آمیزش با همسر»، 2020؛ «شرایط زمان و مکان آمیزش»، 5556.

[2]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 5، ص 500، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق. «عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَوْ أَنَّ رَجُلًا غَشِیَ امْرَأَتَهُ وَ فِی الْبَیْتِ صَبِیٌّ مُسْتَیْقِظٌ یَرَاهُمَا وَ یَسْمَعُ کَلَامَهُمَا وَ نَفَسَهُمَا مَا أَفْلَحَ أَبَداً إِنْ کَانَ غُلَاماً کَانَ زَانِیاً أَوْ جَارِیَةً کَانَتْ زَانِیَة...».

[3]. ابن حیون، نعمان بن محمد مغربی، دعائم الإسلام و ذکر الحلال و الحرام و القضایا و الأحکام، محقق، مصحح، فیضی، آصف، ج 2، ص 213، قم،‏ مؤسسة آل البیت علیهم السلام، چاپ دوم، 1385ق.

[4]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، ج 20، ص 132، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق. «لاتجامع الحرة بین یدی الحرة فاما الاماء بین یدی الاماء فلابأس».

[5]. علی پناه الإشتهاردی، مدارک العروة، ج ‏29، ص 71. «و یکره أن یجامع و عنده من ینظر الیه و لو الصبیّ الغیر الممیّز». نک: نرم افزار جامع فقه اهل البیت نور.

[6]. ر. ک: فاضل لنکرانی، محمد، احکام پزشکان و بیماران، ص 73، بی‌جا، بی‌تا‌.