خداوند انسان‌ها را آفرید و آنها را به دو جنس مرد و زن و با تناسب جمعیتی نسبتاً مساوی تقسیم کرد.

در نگاه اسلام، زن و مرد باید هدف مشترکی - که همان رسیدن به اوج قلۀ کمال انسانی است- را دنبال کنند و به منظور دست‌یابی به این هدف، هر دو به یک میزان توان‌مند هستند و تفاوت جنسیت‌ها که لازمۀ خلقت است، نه نقشی در ایجاد یا افزایش این استعداد و توان‌مندی دارد، و نه نقشی در ارزش‌گذاری دینی. پس نه کمال زن در این است که جایگاهی مثل جایگاه مرد داشته باشد، و نه بر مردان روا است که بر جنسیت مردانۀ خود ببالند.

از نظر مکتب اسلام:

از نگاه قرآنی، راز آفرینش زن و تأسیس نهاد خانواده و پیوند زناشویی چیزی فراتر از گرایش‌های غریزی و کامیابی‌های موقت است:

1. زن، مظهر و نماد جمال و ظرافت و سکونت است.

2. زن، مایۀ آرامش مرد و مرد، تکیه‌گاه همسر خویش است.

3. تقرب به خدا، بهره‌مندی از نتیجۀ عمل صالح، پا نهادن در مسیر سلوک در گرو جنسیتی خاص نیست.

4. اندک تفاوت‌های زن و مرد در احکام و امتیازات ظاهری مردان، از روی ظلم و مردسالاری نیست، بلکه برخاسته از مسئولیت بیشتر مرد و وظیفۀ فزون‌تر او در قبال خانواده و جامعه است و در مقابل زنان نیز از امتیازاتی برخوردارند که مردان از آن بی‌بهره‌اند.