روایاتی به این مضمون در منابع حدیثی وجود دارد که در این‌جا دو نمونه از آن‌را ذکر می‌کنیم:

۱. قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): «کَفَى بِالْحِلْمِ نَاصِراً وَ قَالَ إِذَا لَمْ تَکُنْ حَلِیماً فَتَحَلَّم‏»؛[1] امام صادق(ع) فرمود: بردبارى براى یارى کافى است، و اگر بردبار نیستى خود را به بردبارى وادار.

۲. «مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ فِی الْمَجَالِسِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ أَبِی زَکَرِیَّا الْمُؤْمِنِ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص أَتَى شَبَاباً مِنَ الْأَنْصَارِ فَقَالَ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَقْرَأَ عَلَیْکُمْ فَمَنْ بَکَى فَلَهُ الْجَنَّةُ فَقَرَأَ آخِرَ الزُّمَرِ وَ سِیقَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِلى‏ جَهَنَّمَ زُمَراً إِلَى آخِرِ السُّورَةِ فَبَکَى الْقَوْمُ جَمِیعاً إِلَّا شَابّاً فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ تَبَاکَیْتُ فَمَا قَطَرَتْ عَیْنِی قَالَ إِنِّی مُعِیدٌ عَلَیْکُمْ فَمَنْ تَبَاکَى فَلَهُ الْجَنَّةُ قَالَ فَأَعَادَ عَلَیْهِمْ فَبَکَى الْقَوْمُ وَ تَبَاکَى الْفَتَى فَدَخَلُوا الْجَنَّةَ جَمِیعاً»؛[2]

رسول خدا(ص) نزد جوانانى از انصار آمد و فرمود براى شما قرآن می‌خوانم و هر کس گریست وارد بهشت می‌شود. آن‌حضرت آیات آخر سوره زمر را تلاوت کرد. از «و سیق الذین کفروا إلى جهنم زمرا»؛ برانند کافران را بدوزخ گروه گروه، تا آخر سوره، همه گریستند جز نفر که عرض کرد یا رسول الله من خود را به گریه زدم و قطره‌‏اى اشک از دیده‌‏ام نیامد. پیامبر فرمود من باز می‌خوانم و هر که خود را به گریه زد بهشت دارد، و بر آنها باز خواند و همه گریستند و آن جوان هم خود را به گریه زد و همه‌ی آنها قطعاً به بهشت می‌روند.