در قرآن کریم به عده طلاق و عده مرگ تصریح شده است:

1. «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذا طَلَّقْتُمُ النِّساءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَ أَحْصُوا الْعِدَّةَ»؛[1] اى پیامبر، اگر زنان را طلاق مى‌‏دهید به وقت عده طلاق‌شان دهید، و شمار عده را نگه دارید.

2. «وَ الَّذینَ یُتَوَفَّوْنَ مِنْکُمْ وَ یَذَرُونَ أَزْواجاً یَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَ عَشْراً فَإِذا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلا جُناحَ عَلَیْکُمْ فیما فَعَلْنَ فی‏ أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبیر»؛[2] کسانى که از شما بمیرند و زنانى بر جاى گذارند، آن زنان باید که چهار ماه و ده روز انتظار کشند و چون مدّتشان به سرآمد، اگر درباره خویش کارى شایسته و در خور کنند، بر شما گناهى نیست که خدا به کارهایى که مى‌‏کنید آگاه است.

اما به ازدواج موقت و عده‌اش اشاره‌ای نشده است. بیان نشدن عده ازدواج موقت در قرآن کریم، بدین معنا نیست که چون قرآن در باره آن حرفی نزده، بنابر این، عقد موقت از اساس، مشروعیت نداشته و یا آن‌که نیازی به عده ندارد؛ زیرا موارد دیگری؛ مانند «لعان»،[3] و «ظهار»[4] در قرآن وجود دارد، اما علی‌رغم آن‌که قطعا منجر به جدایی می‌شود، عده آنها در قرآن وجود ندارد، ولی با این وجود، علمای شیعه و اهل سنت در آن دو قائل به لزوم عده شده‌اند.