«حزن»، جمع آن «احزان»؛ در زبان فارسی به معنای «اندوه»، «غم»، و غصّه است و با هم مترادف می‌باشند.[1]
اگر چه سه واژه «غصه»، «غم» و «حزن» معنایی نزدیک به هم دارند، اما در مقام استعمال و کاربرد در لغت عرب تفاوت‌هایی با هم دارند؛ از این‌رو، معنای این سه واژه و ارتباط آنها با همدیگر در ادامه بیان می‌شود:
1. حزن، ضد و خلاف شادی است.^[2]
2. «غم»، مخفّف «غمّ» (به تشدید «میم»)[3] از ریشه «غمم» به معنای پوشاندن است. ابر را از آن جهت «غمام» گویند که آفتاب و آسمان ‌را می‌پوشاند: «وَ ظَلَّلْنا عَلَیْکُمُ‏ الْغَمامَ‏ ...»؛[4] یعنی: «ابر را سایبان شما قرار دادیم». حزن و اندوه را از آن جهت غمّ گویند که سرور و شادی را می‌پوشاند و پنهان می‌کند.[5]
3. «غُصّه» به معنای چیز گلوگیرى است که حلق با آن گرفته و بسته شود.[6] به همین معنا است آن‌جا که قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّ لَدَیْنا أَنْکالًا وَ جَحِیماً، وَ طَعاماً ذا غُصَّةٍ وَ عَذاباً أَلِیماً»؛[7] راستى در نزد ما عقوبت‌ها، آتش، طعام گلوگیر و عذاب دردناکى است.[8] از این‌رو، استعمال «غصّه» در اندوه به این جهت است که مانند اندوه راه گلو را می‌بندد.
بنابر این، حزن به معنای اندوه و غم است، و دو واژه غم و غصه نیز از آن‌جهت که  نتیجه‌اش به اندوه ختم می‌شود معنای حزن بر آنها صدق می‌کند.