الف. حدیث شاذّ؛ به روایتی گفته می‌شود که تنها دارای یک سند و راویان آن ثقه باشند، اما از جهت متن مخالف روایتی است که مشهور آن‌را نقل کرده‌اند. به روایت شاذ، نادر نیز می‌گویند.[1]
در فقه؛ عنوان شاذّ، در بسیارى موارد بر حدیثى اطلاق می‌شود که فقها به مفاد و محتوای آن عمل نکرده‌اند؛ هرچند صحیح و بدون معارض باشد.[2] و در صورت تعارض بین مفاد حدیث مشهور و حدیث شاذّ، حدیث مشهور مقدم مى‌شود.[3] اصطلاح شاذّ، از جمله اصطلاحاتی است که تا حدودی متداول است و از اقسام خبر واحد می‌باشد.[4]
مثال حدیث شاذّ: «لا وَ اللَّهِ مَا نَقَصَ‏ مِنْ‏ شَهْرِ رَمَضَانَ‏ قَطُّ»؛[5] به خدا قسم ماه رمضان هرگز دچار نقصان(29 روز) نمی‌شود. که فقها عمل به این خبر را صحیح ندانسته و آن را خبر شاذّ می‌دانند.[6]
ب. روایت معلّل، دارای دو اصطلاح است:
1. اصطلاح فقهای متأخّر: فقهای متأخّر معلل را به احادیثی اطلاق می‌کنند که دربرگیرنده علت و سبب حکم باشد. کتاب «علل الشرائع» شیخ صدوق از نمونه منابع روایی است که در آن علت جعل احکام تبیین شده است.[7]
2. اصطلاح محدّثان: محدثان به حدیثی معلل می‌گویند که در متن، یا در سند یک آفت پنهان و پیچیده‌ای داشته باشد، هر چند ‌که از ظاهر روایت سلامت و صحت آن استفاده ‌شود. معلل به این معنا از ریشه علت به معنای مرض گرفته شده است.[8] پس حدیث معلّل؛ اگرچه به حسب ظاهر، متن و سند آن بدون اشکال است، اما در واقع در متن یا سند دچار ضعف دقیق و ظریفى است که تنها افراد خُبره و صاحب نظر در فنّ حدیث متوجه اشکال آن مى‌شوند؛ مانند این‌که اضطراب در متن[9] دارد. حدیث معلّل بدین معنا اعتبار ندارد؛ از این‌رو، آن‌را از اقسام حدیث ضعیف برشمرده‌اند.[10]
این اصطلاح بیشتر در میان محدّثان اهل سنت رواج دارد، و بدین جهت آنان عدم علت(ایراد) را در معنای حدیث صحیح لحاظ کرده‌اند.[11]

---