«پرستش» واژه‌ای فارسی است و در لغت با این معانی: ستایش، نیایش و عمل یا رفتاری که نشانه بندگی باشد، آمده است.[1] نکته‌ای اصلی در مفهوم پرستش این است که شخص (پرستش کننده)، پرستش شونده را صاحب مقام و قدرت مافوق می‌داند، که قدرت بر آوردن تمام نیازهای او را دارد، بلکه همه‌ی توانایی و دارایی خود را از او می‌داند؛ به این جهت خود را نمی‌بیند و غرق در توجه به معبود است. اما خودخواهی این است که شخص، موجودی را برتر و بالاتر از خود نبیند و خود را بی‌نیاز از همه انگارد.
در هر صورت این سؤال مقداری ابهام دارد؛ زیرا احتمال دارد هدف از این سؤال به دست آوردن ملاک و معیار برای شناخت عبادت خدایی از عبادت غیر خدایی باشد؛ در این صورت رجوع شود: به پاسخ 389 (عبادت برای خود یا خدا؟).

---