بر اساس آیه شریفه: «الَّذینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ آتَوُا الزَّکاةَ وَ أَمَرُوا بِالْمَعْرُوفِ وَ نَهَوْا عَنِ الْمُنْکَرِ وَ لِلَّهِ عاقِبَةُ الْأُمُور»،[1] اولین دست آورد حکومت مؤمنان و صالحان در روی زمین برپایی نماز است.
آیه مورد استشهاد، توصیف دیگری از مؤمنان است به دنبال آیات قبلی. در این آیه نیز مقام و اوصاف مؤمنان را بیان می‌کند و می‌‌فرماید از ویژگی‌‌های مؤمنان این است که پس از پیروزی هرگز مانند خودکامگان و جباران به عیش و نوش و لهو و لعب نمی‌‌پردازند و در غرور و مستی فرو نمی‌‌روند، بلکه پیروزی‌ها و موفقیت‌‌ها را نردبانی برای ساختن خویش و جامعه قرار می‌دهند. آنها پس از قدرت یافتن، تبدیل به یک طاغوت جدید نمی‌‌شوند، ارتباط‌شان با خدا محکم و با خلق خدا نیز مستحکم است؛ چرا که نماز سمبل پیوند با خالق است. مؤمنان تنها قبل از پیروزی به در خانه‌ خدا نمی‌‌روند، بلکه بعد از پیروزی هم به مقتضای (الَّذینَ إِنْ مَکَّنَّاهُمْ فِی الْأَرْضِ أَقامُوا الصَّلاةَ...) رابطه‌ خود را با او همچنان محکم می‌‌دارند و پیروزی بر دشمن را وسیله‌‌‌ای برای نشر حق و عدالت و فضیلت قرار می‌دهند.
گفتنی است؛ مراد از مؤمنان، عموم مؤمنان زمان رسول الله(ص) و عموم مسلمانان تا روز قیامت است. عالی‌‌ترین جامعه‌‌‌ای که در تاریخ اسلام تشکیل یافت جامعه‌‌‌ای بود که در عهد رسول خدا شکل گرفت و در آن جامعه نماز برپا شد.[2]

---