کسی (دانشجو یا غیر دانشجو) که از وطن خود به بیش از حد ترخص برود، تا زمانی که به حد مسافت شرعی (5/22 کیلومتر) نرسد، نماز را باید کامل بخواند و روزه اش نیز صحیح است، اما در حکم نماز و روزه دانشجویی که سفر او از حد مسافت شرعی تجاوز کند، در بین مراجع معظم چند نظر وجود دارد؛
طبق نظر آیات عظام امام خمینی و فاضل لنکرانی (ره)نماز چنین فردی شکسته بوده و روزه اش صحیح نیست.[1]
نظر سایر مراجع معظم تقلید به شرح زیر است:
مقام معظم رهبری: در سفر برای تحصیل علم - مانند سفر دانشجویان و طلاب علوم دینی - حکم نماز و روزه مبنی بر احتیاط است، پس اگر چنین سفری کمتر از ده روز به طول انجامید، مقتضای احتیاط، جمع بین نماز تمام و شکسته و جمع بین روزه گرفتن و قضا کردن آن بعد از ماه رمضان است، البته افرادی که چنین وضعیتی دارند، با مراعات شرایط می‌توانند به فتوای مجتهد دیگر رجوع کنند.^[2]
آیت الله تبریزی: اگر مسافت 22 کیلومتر یا بیشتر باشد، بنابر احتیاط واجب در راه و محل تحصیل و خوابگاه، بین نماز شکسته و تمام جمع کند و روزه ماه رمضان را بگیرد و بعید نیست دیگر قضای روزه بر او واجب نباشد.[3]
آیت الله سیستانی: اگر در هفته، دو روز کامل در آن جا باشند و قصد ماندن دو سال یا بیشتر داشته باشند، نماز آنها در آن جا تمام و روزه صحیح و در راه شکسته است و اگر دو روز کامل نیست، چنانچه مجموعاً مسافرت‏های آنها در ماه ده روز یا بیشتر است کثیر السفرند و نماز آنها در همه مسافرت‏ها تمام و روزه صحیح است و اگر 8 یا 9 روز در ماه است، بنابر احتیاط واجب باید هم شکسته بخوانند و هم تمام و روزه را هم بگیرند و هم قضا کنند.[4]
آیات عظام بهجت، صافی، اراکی، گلپایگانی: نماز تمام و روزه صحیح است.
آیات عظام مکارم[5] و صانعی[6]: محل تحصیل دانشجویان در حکم وطن است و نماز و روزه در آن جا تمام است و در بین راه شکسته است (در صورتی که [رفت و برگشت] به اندازه 43 کیلومتر یا بیشتر باشد).
بنابراین، هر شخص با توجه به فتوای مرجع تقلید خود باید وظیفه خود را انجام دهد.

---