بی‌گمان قرآن کلامی است که از سوی خداوند بر پیامبر اکرم(ص) وحی و الهام شده است. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به پاسخ‌های 67(وحیانى بودن قرآن )؛ 69(وجوه اعجاز قرآن )؛ 70(اعجاز قرآن ) و 119(شناخت مدعى وحى (پیامبر).
این الهام نیز گاهی با وساطت جبرئیل امین صورت می‌گرفته است. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به: پاسخ 88(وحى و کیفیت آن).
بنابر این، اگر قرآن را کلام جبرئیل یا فرشته دیگر بدانیم منافات با الاهی بودن قرآن ندارد؛ زیرا جبرئیل و فرشتگان الاهی واسطه‌های فیض خداوند هستند و استقلال وجودی ندارند. به بیان دیگر، خدایی که با دلایل عقلی، منشأ کل خیر است، نمی‌تواند در برابر انحراف واسطه‌ها از فرمان او و یا ایجاد یک نظام جدید توسط آنان واکنش نشان ندهد. بر این اساس، اگر مقام مادون بتواند این مقدار تصرف داشته و مقام مافوق – علی‌رغم نارضایتی - واکنشی نشان ندهد، باید گفت که او منشأ خیر نیست. برای اطلاع بیشتر رجوع شود به پاسخ 1853( جایگاه وجودی ملائکه).
 چنان‌که این فرض نیز معقول نیست که بگویید ممکن است قرآن کلام شیاطین و نیروهای شر باشد. ساده‌ترین دلیل نامعقول بودن این فرض این است که سراسر قرآن دعوت به خیر و خوبی و مبارزه با شیطان و شر است؛ بنابر این چگونه می‌تواند از سوی نیروهای شر القاء گردد.