وطن انسان، جایی است که عرفاً آن‌جا را وطن شخص بدانند و لازم نیست که در آن‌جا ملکی داشته باشد و یا این‌که شش ماه در آن‌جا زندگی کرده باشد، بلکه همین قدر که عرفاً وطن او به حساب بیاید کافی است.[1]

حضرت آیت الله خامنه‌ای (دامت برکاته) در این زمینه فرمود:

به‌طور کلّی شخصی که در محلی به دنیا آمده و در آن‌جا (حدود پنج سال)[2] رشد و نمو کرده است آن‌جا وطن او محسوب می‌شود و تا وقتی که از آن مکان اعراض ننموده، حکم وطن باقی است و هم‌چنین کسی که به جایی غیر از وطن اصلی خود رفته و قصد زندگی دائمی هر چند برای بخشی از سال در آن‌جا نموده و با این قصد مدتی که عرفاً آن محل را وطن او بدانند، در آن مکان زندگی کرد، آن‌جا وطن او محسوب می‌شود و نیز اگر بدون قصد، آن‌قدر بماند که عرف آن‌جا را وطن او بداند، حکم وطن مترتب می‌شود. همچنین اگر کسی بنا دارد به مدّت مثلاً هفت، هشت سال در جایی زندگی کند آن‌جا نیز وطن او محسوب می‌شود.[3]  

بنابراین، شخصی که هر از چند گاهی، برای دیدن بستگان همسرش به مشهد می‌رود، عرف، مشهد را وطن او نمی‌داند، بلکه می گوید این فرد برای دیدن اقوام خود به مشهد رفته است. باید نمازش را شکسته بخواند. مگر این که آن قدر به مشهد مسافرت کند و آن‌قدر در آن‌جا بماند که عرف، مشهد را وطن او بداند. پس با توجه به سؤال، مشهد برای این فرد وطن محسوب نمی‌شود.

[1] . توضیح المسائل مراجع، امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج 1، ص 714، م 1329، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ هشتم، 1424ق.

[2] . از طریق تماس تلفنی با دفتر معظم له در قم.

[3] . ر.ک: پایگاه اطلاع رسانی دفتر مقام معظم رهبری، احکام وطن و قصد توطّن، س 47.