مراجع تقلید در این‌باره ‌نظرات متفاوتی را ارائه نموده‌اند:
1. برخی معتقدند افرادی‌که در چنین مناطقی زندگی می‌کنند جهت روزه و نماز باید طبق شهرهایی که در مناطق معتدله قرار دارند (مانند تهران، قاهره یا مکه)، عمل کنند.[1] 
2. عده‌ای می‌گویند در این‌باره، نزدیکترین مکانی که هر 24 ساعت یک شبانه روز دارد، ملاک است.[2]
3. برخی با پذیرش نظر دوم درباره نماز، درباره‌ی روزه می‌گویند باید به شهری برود که بتواند در آنجا روزه بگیرد و اگر نمی‌تواند، به جای روزه باید فدیه دهد.[3]
4. بعضی هم می‌گویند، لازم است ساکنین این‌گونه مناطق، اوقات خود را به 2 بخش تقسیم کنند و 12 ساعت را روز و 12 ساعت را شب قرار دهند و اعمالشان را به همین کیفیت انجام دهند.[4]
5. و برخی نیز به صورت کلی افق همان منطقه را ملاک قرار داده‌اند، هر چند شش ماه به طول انجامد. بنابراین کسی که بعد از غروب در آنجا حضور دارد، نماز مغرب و عشا را بجا آورده و تا شش ماه بعد که صبحی وجود ندارد، نماز یومیه بر وی واجب نخواهد بود و چون طول روز این‌گونه مناطق خیلى طولانى است و تمکن از روزه نیست، روزه ساقط است.[5]
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[6]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
نمازها را در وقت، به همان افق محل سکونت ـ که صبح را در صبح آنجا و ظهر و عصر را، به همان وقت آنجا، و نماز مغرب و عشاء را در بعد از مغرب همانجا ـ‌ باید بخواند. و روزه، به حساب اینکه روز خیلى طولانى است و تمکن از روزه ندارد، ساقط است.[7]
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
در مورد نماز، به احتیاط واجب باید ملاحظه نزدیکترین مکانی کند که هر 24 ساعت یک شبانه روز دارد و به نیت قربت، مطلق نمازهای پنجگانه را طبق اوقات آنجا بجای آورد و در مورد روزه نیز واجب است که در ماه رمضان به شهری برود که بتواند در آن روزه بگیرد یا بعد از آن برود و قضا کند و اگر نمی‌تواند به جای روزه باید فدیه بدهد.[8]
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
در مورد روزه مناطقی که روز یا شب آنها خارج از متعارف است (مثلاً بیش از 18 ساعت ) باید روزه خود را مطابق مناطق معتدله در آن زمان بجا بیاورد مثلاً همان زمان را در تهران یا قاهره در نظر بگیرد که طول شب و روز چقدر است زیرا آن مناطق طلوع و غروب و نصف النهار دارند سپس با افق خود آن را تطبیق کند؛ و به تعبیر دیگر اگر در آن فصل از سال در منطقه معتدله مورد نظر، طول روز 14 ساعت است، آنها هم 14 ساعت روزه می‌گیرند به این معنا که از طلوع فجر آنجا شروع می‌کند و 14 ساعت روزه می‌گیرد و در زمستان که روزهای منطقه معتدله مورد نظر مثلاً 12 ساعت است، باید از طلوع فجر آنجا شروع کند و 12 ساعت روزه بگیرد (مطابق مثال بالا) البته اگر به جا آوردن روزه کامل برای آنها مشقت ندارد مقدم است و اما در مورد نماز در جاهایی که روز زیاد کوتاه نیست، مطابق طلوع و غروب و ظهر آن محل بجا آورد؛ و اگر طول روز زیاد کوتاه باشد، مطابق آنچه در روزه نوشتیم عمل می‌کند.[9]
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
به صورت کلی مناطقی از زمین که شب و روزشان بیشتر از 24 ساعت است، لازم است اوقات خود را به 12 ساعت تقسیم کنند و 12 ساعت را برای خودشان روز و 12 ساعت را شب قرار دهند و اعمالشان را به همین کیفیت انجام دهند و اگر این تقسیم را به طور اجتماعی انجام دهند تا همگان برنامه ای منسجم و منظم داشته باشند بهتر است.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
باید به شهرهای نزدیک این منطقه که دارای شب و روز متعارف می‌باشند مراجعه کرده و آن را معیار قرار دهد.

---