«انجیل» در اصل، کلمه یونانى به معناى «بشارت» یا «آموزش جدید»،[1] نام کتابى است که بر حضرت عیسى(ع) نازل شده است. با توجه به این‌که کتاب آسمانی حضرت عیسی‌(ع) به سعادت‌، بهشت و خیر دنیا و آخرت و به ظهور پیامبر خاتم(ص) بشارت داده‌، به آن انجیل، یعنی بشارت و مژده‌ گفته شده است. قابل توجه این‌که قرآن در سوره آل عمران، آیه سه[2] و هر جا که از کتاب عیسى نام برده، انجیل را به صورت مفرد آورده، و نزول آن‌را از طرف خدا معرفى می‌کند، بنابر این «اناجیل» بسیارى که بین مسیحیان متداول است، حتى معروف‏‌ترین آنها یعنى انجیل‌هاى چهارگانه(لوقا، مرقس، متى و یوحنا) را نمی‌توان به صورت کامل، وحى الهى دانست، همان‌گونه که خود مسیحیان نیز انکار نمی‌کنند که انجیل‌هاى موجود، همه به دست شاگردان، یا شاگردان شاگردان حضرت مسیح(ع) و مدت‌ها بعد از حضرتشان نگارش شده است، منتها آنان ادعا می‌کنند که شاگردان مسیح، این اناجیل را با الهام الهى نوشته‌‏اند.

---