نمازهای واجب، در هیچ حالت و شرایطی از انسان ساقط نمی‌شود و بر هر مسلمانی که به سن تکلیف رسیده، واجب است در هر حالتی که ممکن است نماز خو د را به جا آورد.[1]

انسانی که در فضا و یا در سفینه‌­ی فضایی است، اگر می‌تواند با وسایل و امکاناتی در مکانی استقرار پیدا کند، باید نماز خود را در حالت استقرار بخواند و اگر نمی‌تواند، به هر شکل که امکان دارد، و لو با اشاره، باید نماز خود را بخواند.

کسانی که در فضا هستند، اگر در جهت کره‌ی زمین بایستند رو به قبله ایستاده‌اند، ولی اگر نتوانستند جهت کره‌ی زمین را تشخیص دهند، باید به چهار جهت نماز بخوانند(در صورت امکان) و در غیر این صورت، به هر چند جهت که بخوانند کافی است.[2]

اما درباره‌ی وضو، اگر می‌تواند و امکان دارد باید وضو بگیرد و اگر امکان ندارد باید تیمم کند و اگر تیمم هم امکان ندارد، باید بنابر احتیاط، بدون وضو و تیمم نمازش را بخواند و بعداً قضای نمازهایی را که بدون وضو و تیمم خوانده است به جا آورد.[3]

اما از نظر قصر و اتمام(شکسته و یا تمام بودن نماز)، اگر فضانوردی می‌داند که ده روز یا بیشتر در یک محل از فضا اقامت خواهد داشت نمازش در آن‌جا تمام است، در غیر این صورت باید نمازش را شکسته بخواند، اما اگر «فضا نوردی» شغل او باشد در صورتی که بعد از سفر اول، ده روز یا بیشتر در وطن خود یا غیر وطن خود نمانده باشد در سفر دوم نمازش تمام است، اما اگر ده روز در وطن خود یا غیر وطن خود بماند و مجدداً به فضا برود، نمازش شکسته خواهد بود.[4]

[1]. «آثار و برکات نماز اول وقت و سبک نشمردن نماز »، 33705؛ «کافر بودن تارک نماز»، 3075؛ «جایگزین نداشتن نماز»، 1854.

[2]. با استفاده از استفتائات امام خمینی(ره)، سؤال‌های 28 و 29؛ توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 434، مسئله‌ی 784.

[3]. امام خمینی، توضیح المسائل، ج 1، ص 381، مسئله­ی 686؛ همان، سؤال 339.

[4]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، مسئله‌ی 1312.