در دین مبین اسلام، آسیب رساندن و از بین بردن موی سر و صورت دیگران، جُرم محسوب شده و موجب دیه و پرداخت خسارت خواهد شد، که مقدار آن در مذاهب مختلف، به صورت متفاوت و به شرح ذیل بیان شده است:
1. مذهب اهل بیت
الف. موی سر؛ از بین بردن دائمی موی سر مرد یا زن موجب دیه کامل شده و در صورتی که این امر دائمی نباشد، برای مرد موجب ثبوت ارش و پرداخت خسارت و برای زن موجب پرداخت ما به التفاوت مهریه وی و مهریه زنان سالم می‌گردد.
ب. ریش؛ از بین بردن دائمی ریش موجب دیه کامل شده و در صورتی که این امر دائمی نباشد، یک سوم دیه کامل واجب می‌گردد.
ج. ابرو؛ از بین بردن دائمی هر یک از ابروها موجب ثبوت یک چهارم دیه شده و در صورتی که این امر دائمی نباشد، موجب ثبوت ارش و پرداخت خسارت می‌شود.
د. مژه؛ از بین بردن مژه‌، موجب ثبوت ارش و پرداخت خسارت است و اگر به نحوی باشد که موجب نروییدن دائمی هر چهار مژه شود، احتیاط در پرداخت دیه کامل است. [1]
2. مذهب حنفیه
از بین بردن دائمی هر کدام از موی سر، دو ابرو، ریش و سِبیل، طبق نظر مذهب حنفی، موجب ثبوت دیه کامل بوده و در صورتی که این امر دائمی نباشد، دیه‌ای بر عهده فرد نیست و مُجرم طبق نظر دستگاه قضایی، به نحوی تأدیب می‌شود. ضمن اینکه جهت تشخیص دائمی یا غیر دائمی بودن نروییدن مو، پرداخت دیه تا یک سال به تأخیر می‌افتد، پس اگر در این مدت مویی نرویید، دیه از جانی اخذ می‌شود.[2]
3. مذاهب شافعیه، مالکیه و حنابله
این مذاهب درباره از بین بردن دائمی موی سر و صورت، صرفاً پرداخت خسارت (که مقدار آن از طرف حاکم و دستگاه قضایی تعیین می‌شود) را لازم می‌دانند. و چنانچه این امر موجب از بین رفتن دائمی موها نشود، اگر عمدی باشد، فرد مُجرم تأدیب می‌شود و الا چیزی بر عهده وی نخواهد بود.[3]

---