لطفا صبرکنید
بازدید
72220
72220
آخرین بروزرسانی:
1396/08/25
خلاصه پرسش
آیا خوردن نیم خورده گربه مستحب است؟ آیا روایتی در این‌باره داریم؟
پرسش
آیا در روایات خوردن نیم خورده گربه مستحب اعلام شده، و حتی سبب افزایش هوش و حافظه می‌گردد؟!
پاسخ اجمالی
آنچه از روایات به دست می‌آید، این است که:
1. دور ریختن غذای نیم‌خورده گربه مکروه است.
2. آب نیم‌خورده گربه پاک است و می‌توان با آن وضو گرفت یا غسل کرد.
3. خوردن نیم‌خورده حیوانات حرام گوشت مکروه است، ولی در مورد گربه، برخی فقها معتقدند که چنین کراهتی وجود ندارد.[1]
اما درباره این‌که خوردن این نیم‌خورده مستحب باشد و یا آن‌که باعث افزایش هوش شود، چیزی در احادیث نیامده است؛ و مکروه نبودن، دلیل بر استحباب نیست.
برای نمونه؛ در روایتی می‌خوانیم:
امام صادق(ع) فرمود: «گربه [پاک است و تنها] درّندگی دارد، و نیم‌خورده او اشکالی ندارد و من از خداوند شرم می‌کنم که غذایی را تنها به این دلیل که گربه بخشی از آن خورده است، دور بریزم».[2]
در منابع و کتابهای فقهی، خوردن نیم خورده حیوانات حرام گوشت، مکروه است، مگر نیم‌خورده گربه که درباره آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ برخی آن‌را مکروه دانسته[3] و برخی نیم‌خورده گربه را از این کراهت استثناء کرده‌اند،[4] اما همان‌طور که گفته شد مطلبی دال بر استحباب نیم‌خورده گربه در روایات یافت نشده است.
1. دور ریختن غذای نیم‌خورده گربه مکروه است.
2. آب نیم‌خورده گربه پاک است و می‌توان با آن وضو گرفت یا غسل کرد.
3. خوردن نیم‌خورده حیوانات حرام گوشت مکروه است، ولی در مورد گربه، برخی فقها معتقدند که چنین کراهتی وجود ندارد.[1]
اما درباره این‌که خوردن این نیم‌خورده مستحب باشد و یا آن‌که باعث افزایش هوش شود، چیزی در احادیث نیامده است؛ و مکروه نبودن، دلیل بر استحباب نیست.
برای نمونه؛ در روایتی می‌خوانیم:
امام صادق(ع) فرمود: «گربه [پاک است و تنها] درّندگی دارد، و نیم‌خورده او اشکالی ندارد و من از خداوند شرم می‌کنم که غذایی را تنها به این دلیل که گربه بخشی از آن خورده است، دور بریزم».[2]
در منابع و کتابهای فقهی، خوردن نیم خورده حیوانات حرام گوشت، مکروه است، مگر نیم‌خورده گربه که درباره آن اختلاف‌نظر وجود دارد؛ برخی آن‌را مکروه دانسته[3] و برخی نیم‌خورده گربه را از این کراهت استثناء کرده‌اند،[4] اما همان‌طور که گفته شد مطلبی دال بر استحباب نیم‌خورده گربه در روایات یافت نشده است.
[1]. نک: شیخ حرّ عاملى، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، ج 1، ص 227 - 228، «بابُ طَهارَةِ سُؤْرِ السِّنّورِ وَ عَدَمِ کَراهَتِه»، قم، مؤسسة آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
[2]. کلینى، محمد بن یعقوب بن اسحاق، الکافی، ج 3، ص 9، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق؛ طوسى، محمد بن الحسن، تهذیب الأحکام، ج 1، ص 227، تهران، دار الکتب الإسلامیه، چاپ چهارم، 1407ق؛ وسائل الشیعة، ج 1، ص 227.
[3]. نک: طباطبایى یزدى، سید محمد کاظم، العروة الوثقى(محشّى)، ج 1، ص 116، قم، دفتر انتشارات اسلامى، چاپ اول، 1419ق.
[4]. نک: امام خمینی، توضیح المسائل (محشّی)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج 1، ص 53، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ هشتم، 1424ق؛ وسائل الشیعة، ج 1، ص 227؛ مجلسى، محمد تقى، لوامع صاحبقرانى، ج 1، ص 223، قم، مؤسسه اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق؛ نراقى، احمد بن محمد مهدى، مستند الشیعة فی أحکام الشریعة، ج 1، ص 114، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ: اول، 1415ق.
نظرات
