امام حسین(ع)، هنگام رفتن از مکه به عراق از منزل‌گاه‌های متعددی عبور کردند.[1] در این‌گونه مسافرت‌ها اندکی استراحت کرده و حرکت می‌کردند. بر این اساس، در این مدت (25 روز) آنان باید روزانه 56 کیلومتر می‌پیمودند که این مقدار را با پای پیاده در مدت سیزده ساعت می‌توان پیمود و نُه ساعت باقی را به استراحت و فعالیت‌های جانبی پرداخت. حال اگر در برخی روزها ساعات بیشتری را به حرکت پرداخته و روزهای دیگری را به استراحت بیشتری می‌پرداختند نیز قابل پذیرش است.
بر اساس گزارشات؛ امام(ع) برای حفظ کاروان از مشکلات پیش رو این تدابیر لازم را اعمال کردند، که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
1. استفاده از مرکب: گزارشات تاریخی حاکی از آن است که امام(ع) و خانواده آن‌حضرت از مَرکب برای حرکت استفاده می‌کردند.[2] در این‌جا برای نمونه به نقل چند گزارش بسنده می‌شود:
«حسین(ع)، یارانش را که به همراه او، قصد رفتن به عراق داشتند گرد آورد و به هر یک، ده دینار و یک شتر براى حمل توشه و اثاثشان داد. آن‌گاه خانه خدا و صفا و مروه را طواف نمود و آماده رفتن شد و دختران و خواهرانش را بر کجاوه‌ها سوار کرد».[3]
«هنگامى که امام به سرزمین کربلا رسید، پانصد نفر سواره و صد نفر پیاده همراه او بودند».[4] گرچه به تدریج، بسیاری از این افراد در مدت هشت روز و به‌خصوص شب عاشورا که فردایش جنگ حتمى بود، از کنار امام دور شدند.[5]
2. حرکت شبانه: امام(ع) در بعضی از مسیرها مثل قصر بنی مقاتل[6] شب را برای حرکت انتخاب می‌کردند.‏
3. توقّف‌های نسبتاً طولانی: امام(ع) در منازل مختلف؛ مثل خزیمیّه، توقّف شبانه‌روزی داشتند.[7]

---