وجود و حیات خواسته فطری همه‌ی موجودات است؛ زیرا اگر وجود و زندگی خواسته فطری آنان نباشد، این همه در راه بقای آن تلاش نکرده و در برابر عواملی که حیات و زندگی‌شان را به مخاطره می‌اندازند، مبارزه نمی‌کردند و نمی‌بایست خودکشی در نزد همه مردم جهان امر منفوری می‌بود. به بیان دیگر اگر انسان راضی به آفرینش خود نبود، نمی‌بایست از دست دادن حیات، خلاف میل طبیعی موجودات باشد. بنابراین از نظر فطری، هیچ‌کس از آفرینش و حیات خود ناراضی نیست؛ البته ممکن است فردی در اثر مشکلات زندگی دچار یک سری افکار و خیالاتی گردد و چنین پندارد که از وجود و آفرینش خود ناراضی است که در حقیقت این یک نوع بیماری است که باید به متخصصین در این زمینه مراجعه کرد.
علاوه بر آن، بر اساس آیه 172 سوره اعراف می‌توان نتیجه گرفت که تمام فرزندان آدم از ابتدا نه تنها رضایت به وجود داشتند، بلکه به پروردگاری خدا نیز اذعان داشته و این هر دو در نهادشان جا گرفته و از امور فطری آنان شد و اینگونه است که در ادامه، خدا به آنان هشدار می‌دهد که نکند این موضوعی که با فطرتتان عجین گشته را به باد فراموشی بسپارید.