قرار گرفتن تحت فرمان قدرت‌های سلطه‌طلب که در پی تسلط ظالمانه بر کشورها و ملت‌ها هستند امری خلاف شرع است، زیرا دین اسلام سلطه کافران بر مؤمنان را برنمی‌تابد. بر این اساس، همراهی و همگامی با این قدرت‌ها جایز نیست مگر در مواردی خاص که شرایط موجود کشور یا منطقه چنین ضرورتی را اقتضا کند که در همان موارد نیز باید به حداقل‌ها اکتفا کرد.
حال اگر برخی از دولت‌های کشورهای اسلامی، بر خلاف این قاعده عمل کردند، باید تا حد امکان در برطرف شدن چنین رابطه‌ای کوشید، اما باید به این نکته نیز توجه داشت که گاهی وجود یک حکومت ضعیف اسلامی بهتر از نابودی مطلق آن است. از این‌رو، اگر امکان رفع ضعف‌ها و کاستی‌ها وجود ندارد، نباید با انجام اقدامات نسنجیده موجب تضعیف دولت اسلامی شد، بلکه در این رابطه باید قاعده اهم و مهم را رعایت کرد. البته این مطلب به معنای این نیست که اگر زمینه برای بهتر ساختن اوضاع و کاهش وابستگی به بیگانگان وجود دارد، از این کار خودداری شود.
2. درباره چگونگی رفتار با این نوع دولت‌ها باید از رهنمودهای علما و رهبران دینی کشور یا فقهایی که در کشورهای دیگر حضور داشته و شخصیتی جهانی دارند و اهل سیاست و تقوا و آگاه از مسائل روز هستند، پیروی کرده و از انجام کارهای خودسرانه که ممکن است نتیجه عکس داشته باشد، خودداری شود.