در مفاتیح الجنان و نیز برخی از دیگر کتاب‌های متأخر در اعمال عید غدیر، وارد شده است کسی‏ که جمعی از مردان و زنان مؤمن را کفایت کند، آن شخص از کفر بر خدا و فقر در امان است.[1]

گویا مراد مؤلفان از کفالت و کفایت دیگران، همان متکفل شدن افطار آنان باشد، چنانچه روایاتی نیز در این زمینه وجود دارد که بدون بررسی سندی به دو مورد از آنها اشاره می‌کنیم:

امام علی(ع): «هرکه مؤمنی را در شب این روز(غدیر) افطار دهد، چنان باشد که به ده فئام طعام داده باشد. شخصی پرسید: مرادتان از فئام چیست؟ امام(ع) فرمودند: صد هزار پیامبر و صدیق و شهید! سپس امام(ع) فرمود: چگونه خواهد بود ثواب کسی که اطعام جمعی از مردان و زنان مؤمن و مؤمنه را متکفل شود و من ضمانت می‌کنم که او از کفر و فقر ایمن باشد...».[2]

امام صادق(ع): کسی که در روز عید غدیر مؤمنی را افطار دهد، مانند آن است که ده فئام را افطار دهد. سپس فرمود هر فئام صد هزار است. پس ثواب کسی که به دیگری افطار دهد، مانند کسی است که صد هزار از پیامبران، صدیقین و شهداء را اطعام داده است و آنها را در روزهای بسیار دشوار سیراب کند.[3]

[1]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان‏، مترجم، انصاریان، حسین، ص 477، قم، دارالعرفان، 1388ش.

[2]. مجلسی، محمد تقی، لوامع صاحبقرانی، ج 6، ص 245، قم، اسماعیلیان، چاپ دوم، 1414ق.

[3]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج 3، ص 144، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.