[1]   .ر.ک: وسائل الشیعه، ج21، ص 16، حدیث 26402.

[2]   . وَ رُوِیَ أَنَّ الْمُؤْمِنَ لَا یَکْمُلُ حَتَّى یَتَمَتَّعَ؛ من‏لایحضره‏الفقیه ج : 3 ص : 466

[3]   . وسائل الشیعه، ج21، ص 14.

[4]   . اقتباس از سؤال 2925 (سایت: 3130) .

[5]   . نجفى، محمد حسن، جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام،   قوچانی، شیخ عباس، ج30، ص 153، دار إحیاء التراث العربی، چاپ هفتم، بیروت لبنان.

[6]   . ر.ک: توضیح المسائل سیزده مرجع، ج 2، ص 453 - 455، ذیل م 2369 و 2370، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ یازدهم، 1384 ش؛ حلّى، فخر المحققین، إیضاح الفوائد فی شرح مشکلات القواعد، موسوى کرمانى، سید حسین – اشتهاردى، شیخ على‏پناه - بروجردی، شیخ عبدالرحیم، ج3، ص 12، مؤسسه اسماعیلیان، قم، چاپ اول،1387 هـ.ق؛ جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام،   ج30، ص 153؛ فاضل لنکرانى، محمد، التعلیقات علی العروة الوثقی، ج 2، ص 732 – 733، مرکز فقهى ائمه اطهار (ع)، چاپ اول، قم. و کتب فقهی دیگر.

[7]   . ر.ک: توضیح المسائل سیزده مرجع، ج 2، ص 453 و 454، ذیل م 2370.

[8]   . مُحَمَّدُ بْنُ یَعْقُوبَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَمْرِو بْنِ عُثْمَانَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ الْفَضْلِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ وَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مِهْرَانَ وَ مُحَمَّدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ الْفَضْلِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) کَیْفَ أَقُولُ لَهَا إِذَا خَلَوْتُ بِهَا قَالَ تَقُولُ أَتَزَوَّجُکِ مُتْعَةً عَلَى کِتَابِ اللَّهِ- وَ سُنَّةِ نَبِیِّه لَا وَارِثَةً وَ لَا مَوْرُوثَةً کَذَا وَ کَذَا یَوْماً وَ إِنْ شِئْتَ کَذَا وَ کَذَا سَنَةً بِکَذَا وَ کَذَا دِرْهَماً وَ تُسَمِّی (مِنَ الْأَجْرِ) مَا تَرَاضَیْتُمَا عَلَیْهِ قَلِیلًا کَانَ أَوْ کَثِیراً فَإِذَا قَالَتْ نَعَمْ فَقَدْ رَضِیَتْ وَ هِیَ امْرَأَتُکَ وَ أَنْتَ أَوْلَى النَّاسِ بِهَا الْحَدِیثَ.(   الحرّ العاملی، محمد بن الحسن بن علی‏،وسائل الشیعة، ج 21، ص 43،مؤسسة آل البیت علیهم السلام لإحیاء التراث‏، 1409 ه ق‏).

[9]   . در روایت آمده است، عمر می خواست زن زناکاری را سنگسار نماید و این جریان به اطلاع حضرت علی (ع) رسید و آن حضرت بعد از این که از آن زن جریان را پرسید و جواب زن بر این بود که چیزی در بین طرفین بوده که دلالت بر رضایت هر دو طرف می کرد و حضرت فرمود که همین تزویج است: وَ عَنْهُ عَنْ أَبِیهِ عَنْ نُوحِ بْنِ شُعَیْبٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ کَثِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ جَاءَتِ امْرَأَةٌ إِلَى عُمَرَ فَقَالَتْ إِنِّی زَنَیْتُ فَطَهِّرْنِی فَأَمَرَ بِهَا أَنْ تُرْجَمَ فَأُخْبِرَ بِذَلِکَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع- فَقَالَ کَیْفَ زَنَیْتِ قَالَتْ مَرَرْتُ بِالْبَادِیَةِ فَأَصَابَنِی عَطَشٌ شَدِیدٌ فَاسْتَسْقَیْتُ أَعْرَابِیّاً فَأَبَى أَنْ یَسْقِیَنِی إِلَّا أَنْ أُمَکِّنَهُ مِنْ نَفْسِی فَلَمَّا أَجْهَدَنِیَ الْعَطَشُ وَ خِفْتُ عَلَى نَفْسِی سَقَانِی فَأَمْکَنْتُهُ مِنْ نَفْسِی فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع تَزْوِیجٌ وَ رَبِّ الْکَعْبَة. (وسائل الشیعة، ج21، ص 50).

[10]   . جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام، ج30، ص 153.