دعا به عنوان عبادت الهی، مانند دیگر عبادت‌ها داراى شرایط و موانع استجابت است که با رعایت آنها دعا مورد پذیرش خداوند متعال قرار می‌گیرد.[1] یکی از مهم‌ترین موانع بر سر راه اجابت دعا، گناه و معصیت الهی است. امام علی(ع) در دعای کمیل از خدا تقاضا می‌کند: «پروردگارا! گناهانی که دعا را محبوس می‌کند بیامرز». همچنین آن‌حضرت در جای دیگر می‌فرماید: «بهترین دعا، آن دعایی است که از سینه‌اى پاک و دلى پرهیزکار برآید».[2] لذا دعای هر مؤمنی که دل پاکی دارد و گناه وارد دل او نشده باشد، مورد اجابت قرار می‌گیرد. بنابراین، از آن‌جا که انبیاء و اولیاء الهی که در رأس مؤمنان قرار دارند، به طریق اولی دعایشان مورد اجابت و عنایت الهی قرار می‌گیرد.
البته به دو نکته باید توجه داشت:
1 . نبوت و ولایت انبیاء و اولیای الهی دارای درجات و مقامات متفاوتی است و بر این اساس مقام‌های معنوی آنان قبض و بسط خواهد یافت.[3] این امر نیز در مستجاب شدن دعای آنها نیز می‌تواند دخیل باشد.
2 . استجابت دعا نیز مراتبی دارد که کمترین مرتبه آن پذیرش دقیق همان چیزی است که خواسته شده است و به عبارتی دعای خالصانه هیچ فردی – چه پیامبر و چه افراد عادی – بی‌جواب نمی‌ماند.

---