در منابع دینی روایات متعددی وارد شده است که در زمان ظهور به برکت وجود امام مهدی(عج) بیماری‌ها از بین می‌روند:

1. امام حسین(ع) قبل از شهادت خود به فرزندشان (امام سجاد ع) فرمود: «رسول خدا(ص) به من فرمود... در زمان ظهور(رجعت) بر روی زمین دیگر شخص نابینا و زمین‏‌گیر و مبتلائی نخواهد ماند، مگر آن‌که خداوند به وسیله‌ی ما اهل ‌بیت(ع) بلا را از او برطرف می‌کند».[1]
2. امام سجاد(ع) فرمود: «زمانی که قائم(عج) ‌ظهور کند، خداوند آفت و گزند را از هر مؤمنی برطرف می‌کند و نیرویش را به او بازمی‌گرداند».[2]
3. آن‌حضرت در سخنی دیگر فرمود: «هنگامی که قائم ما قیام کند، خداوند از شیعیان ما آفت را برطرف می‌سازد و دل‌های‌شان را مانند پاره‏های آهن می‌کند و نیروی هریک مرد از آنان را به اندازه نیروی چهل مرد قرار می‌دهد و فرمانروایان و بزرگان روی زمین خواهند شد».[3]
4. شیخ مفید از روایات چنین برداشت کرده است: «... پس از ظهور هر آفت و بیماری از شیعیان حضرت مهدی(ع) و معتقدان به حق دور می‌گردد...».[4]

با تمام آنچه گفته شد، اما نمی‌توان برطرف‌شدن بیماری‌ها در زمان ظهور را دلیل بر آن دانست که انسان‌ها به سراغ دانش پزشکی نروند؛ چراکه:

الف) با آن‌که همواره برای نزدیک‌شدن ظهور، دست به دعا برمی‌داریم؛ اما مشخص نیست که خداوند در چه زمانی زمان ظهور را مقدر کرده است؛ لذا تا آن زمان، همه باید به وظیفه‌ی خود عمل کنند.

ب) حتی اگر ظهور نزدیک باشد و افرادی آن زمان را درک کنند که در آن، دیگر زمینه‌ی کار سابق‌شان وجود نداشته باشد، در حکومت عادلانه آن‌‌روز، جایگاه بهتری برای دیگر فعالیت‌های مفید خواهند یافت و تلاشی که تا آن زمان برای کسب دانش نموده‌اند نیز بی‌پاداش نخواهد ماند؛ زیرا پاداش اعمال، منحصر به دریافت نتیجه ظاهری از آن عمل نیست.

ج) این احتمال نیز وجود دارد که محوشدن بیماری‌ها در دوران ظهور، تنها از راه معجزه نبوده، بلکه پزشکان متخصص و متعهد و مؤمنی که در شمار یاران آن‌حضرت بوده و با برکت ناشی از حضور امام(ع) به انواع بیماری‌ها پایان دهند.

[1]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبد اللّٰه، الخرائج و الجرائح، ج 2، ص 849، قم، مؤسسه امام مهدی(عج)، چاپ اول، 1409ق.

[2]. ابن أبی زینب (نعمانی)، محمد بن ابراهیم، الغیبة، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 317، تهران، نشر صدوق، چاپ اول، 1397ق.

[3]. شیخ صدوق، الخصال، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 2، ص 541، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1362ش.

[4]. شیخ مفید، الارشاد فی معرفة حجج الله علی العباد، ج 2، ص 370، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.