در علم اصول، اصطلاح «اطلاق» و «مطلق» در جایی به کار برده می‌شود که لفظ یا کلام به وسیله برخی صفات و یا عوارضی که می‌تواند داشته باشد، قید نخورده باشد.^[1]
در یک تقسیم، اطلاق دارای دو قسم است:
1. «اطلاق ثبوتی» به معنای عدم لحاظ قید در عالم واقع و ثبوت؛[2] یعنی در عالم واقع قبل از بیان «دلیل لفظی»، ماهیت بدون لحاظ هر گونه قیدی در نظر گرفته شود؛ مثل این‌که متکلم، مفهوم «رَقبه» یا «برده» را بدون در نظر گرفتن قید «مؤمن» یا «کافر» در عالَم ذهن و واقع، لحاظ کند.[3]
2. «اطلاق اثباتی» آن است که دلیلی برای تقیید، اقامه نشده باشد؛ مانند این‌که مولا بگوید: «اکرم العالِم» و با آن‌که آوردن قید ممکن بود، اما دلیلی بر تقیید مفهوم «عالِم» اقامه نکند؛ لذا تقابل بین اطلاق اثباتی و تقیید، از نوع ملکه و عدم ملکه است[4] و گفته می‌شود این اطلاق اثباتی نشان‌گر آن است که در مقام ثبوت نیز اطلاق وجود داشته است.[5]
 

---